klarnet

• Wind
• Woodwind
• Single-reed

• Saksofon

klarnet

	Klasyfikacja	Zakres gry	powiązane Instrumenty

klarnet jest instrumentem muzycznym z rodziny instrumentów dętych drewnianych. Nazwa pochodzi od dodania przyrostka-et, oznaczającego niewiele, do włoskiego słowa clarino, oznaczającego konkretną trąbkę, ponieważ pierwsze klarnety miały ostry, ale przyjemny dźwięk podobny do trąbki. Instrument ma w przybliżeniu cylindryczny otwór i używa pojedynczego trzpienia. Poprzez Johana Christopha Dennera, Ivana Muellera i wielu innych wynalazców i modyfikatorów, ludzkość otrzymała dar muzycznego spokoju. To esencja ciemnego, okrągłego brzmienia współczesnego klarnetu.

klarnety w rzeczywistości stanowią muzyczną rodzinę instrumentów o różnych rozmiarach i wysokościach. Jest to największa tego typu rodzina instrumentów, licząca ponad dwa tuziny typów. Z nich wiele jest rzadkich lub przestarzałych, a muzyka pisana dla nich jest zwykle grana na jednym z bardziej popularnych instrumentów wielkości. Niezmodyfikowane słowo klarnet zazwyczaj odnosi się do klarnetu B♭ sopranowego, zdecydowanie najbardziej popularnego klarnetu.

osoba grająca na klarnecie nazywana jest klarnecistą, czasami pisanym ” klarnecistą.”

charakterystyka instrumentu

tonacja

klarnet ma charakterystyczną barwę, wynikającą z kształtu cylindrycznego otworu, którego cechy różnią się między jego trzema głównymi rejestrami: chalumeau (niski), clarion lub clarino (środkowy) i altissimo (wysoki). Ma bardzo szeroki kompas, który jest prezentowany w piśmie kameralnym, orkiestrowym i orkiestrowym. Jakość dźwięku różni się znacznie w zależności od Muzyka, muzyki, stylu klarnetu, trzciny i wilgotności. Niemiecki klarnet (system Oehlera) ma na ogół ciemniejszą barwę niż francuski (system Boehma). W przeciwieństwie do tego, Francuski klarnet ma zazwyczaj jaśniejszą, jaśniejszą barwę. Różnice w instrumentach i geograficzna izolacja graczy w różnych krajach doprowadziły do rozwoju, od ostatniej połowy XVIII wieku, kilku różnych szkół gry na klarnecie. Najznakomitszymi z tych szkół były tradycje niemiecko-Wiedeńskie oraz szkoła Francuska, skupiona wokół klarnecistów Konserwatorium Paryskiego. Coraz częściej, dzięki rozpowszechnieniu technologii nagraniowej i Internetu, rozwijającym się klarnecistom dostępne są przykłady wielu różnych stylów gry na klarnecie. Doprowadziło to do zmniejszenia jednorodności stylów gry na klarnecie. Współczesny klarnecista ma eklektyczną paletę” akceptowalnych ” cech brzmienia do wyboru, szczególnie podczas pracy z nauczycielem o otwartym umyśle.

dźwięk klarnetu A jest nieco ciemniejszy, bogatszy i mniej błyskotliwy niż w przypadku bardziej powszechnego klarnetu B♭, choć różnica jest stosunkowo niewielka. Dźwięk klarnetu E♭ jest nieco jaśniejszy niż jakikolwiek inny członek szeroko używanej rodziny klarnetów i jest znany ze swojej charakterystycznej zdolności do przecinania nawet głośnych faktur orkiestrowych. Efekt ten wykorzystywali XX-wieczni Kompozytorzy, tacy jak Gustav Mahler, Aaron Copland, Dymitr Szostakowicz i Igor Strawiński.

klarnet basowy ma charakterystyczny głęboki, łagodny dźwięk. Klarnet altowy jest podobny w brzmieniu do basu, a klarnet basowy ma jakość brzmienia podobną do klarnetu A.

zakres

dolna część pisanego zakresu klarnetu jest określona przez słowo kluczowe na każdym instrumencie; istnieją standardowe schematy słów kluczowych z pewną zmiennością. Rzeczywista najniższa tonacja koncertowa zależy od transpozycji danego instrumentu; w przypadku B♭ tonacja koncertowa jest o cały ton niższa niż tonacja pisana. Prawie wszystkie klarnety sopranowe i piccolo mają klawisze umożliwiające im granie E poniżej środkowego C jako najniższej nuty pisanej.

Większość klarnetów altowych i basowych ma dodatkowy klucz, aby umożliwić niskie E♭. Nowoczesne profesjonalne klarnety basowe mają zwykle dodatkowe słowo kluczowe do niskiego C. niektórzy z rzadziej spotykanych członków rodziny klarnetów, a mianowicie klarnety kontrabasowe i kontrabasowe, mogą mieć słowo kluczowe do niskiego E♭, D lub C; klarnet basowy i róg basowy zwykle przechodzą do niskiego C.

określenie górnego końca zakresu klarnetu jest trudne, ponieważ wielu zaawansowanych graczy może produkować nuty znacznie powyżej najwyższych nut powszechnie spotykanych w podręcznikach metodycznych. „Wysokie G” dwie oktawy plus doskonała piąta powyżej środkowego C jest rutynowo spotykane w zaawansowanym materiale i w standardowej literaturze przez XIX wiek. C powyżej jest osiągalny przez najbardziej zaawansowanych graczy i jest pokazany na wielu wykresach palcowania. Wielu profesjonalnych graczy jest w stanie jeszcze bardziej rozszerzyć zasięg. Mniej zaawansowani gracze mogą mieć duże trudności z wykonaniem tych dźwięków „w zgodzie” bez bardzo dobrej techniki, nawet jeśli mogą wytworzyć dźwięk z odpowiednim palcowaniem.

zakres klarnetu można podzielić na trzy charakterystyczne rejestry. Najniższe nuty, aż do zapisanego B♭ powyżej środkowego C, są znane jako rejestr chalumeau (nazwany na cześć instrumentu, który był bezpośrednim przodkiem klarnetu), z których cztery górne nuty są znane jako „dźwięki gardła.”Tworzenie mieszanego tonu z otaczającymi rejestrami wymaga wiele umiejętności i praktyki.

rejestr środkowy jest nazywany rejestrem clarion i obejmuje nieco ponad oktawę (od zapisanego B powyżej środkowego C, do C dwóch oktaw powyżej środkowego C). Górny, czyli rejestr altissimo składa się z nut z zapisanego C♯ dwóch oktaw nad środkowym C i do góry.

Budownictwo i akustyka

profesjonalne klarnety wykonywane są zwykle z afrykańskiego drewna liściastego, często z grenadilli, rzadko (ze względu na malejące zapasy) z honduraskiego palisandru, a czasem nawet z cocobolo. Historycznie używano innych lasów, takich jak bukszpan. Buffet-profesjonalne klarnety Greenline firmy Crampon wykonane są z kompozytowej mieszanki żywicy z tworzywa sztucznego i wiórów drzewnych—takie instrumenty są mniej narażone na wilgoć, ale są cięższe niż odpowiedniki instrumentów drewnianych. Instrumenty studenckie są czasami wykonane z materiału kompozytowego lub żywicy z tworzywa sztucznego, zwykle „resonite”, który jest żywicą akrylonitrylowo-butadienowo-styrenową (ABS). Metalowe klarnety sopranowe były popularne na początku XX wieku, aż zastąpiły je Instrumenty plastikowe. Metalowa konstrukcja jest nadal używana dla niektórych klarnetów kontrabasowych i kontrabasowych. Ustniki są zazwyczaj wykonane z ebonitu, chociaż niektóre niedrogie Ustniki mogą być wykonane z tworzywa sztucznego. Instrument wykorzystuje pojedynczą trzcinę wykonaną z trzciny Arundo donax, rodzaju trawy. Trzcina może być również wytwarzana z materiałów syntetycznych. Ligatura mocuje trzon do ustnika. Kiedy powietrze jest wdmuchiwane przez otwór między trzciną a ustnikiem, trzcina wibruje i wytwarza dźwięk instrumentu.

podczas gdy kilku klarnecistów tworzy własne stroiki, większość kupuje produkowane stroiki, chociaż wielu graczy wprowadza poprawki do tych stroików, aby poprawić grywalność. Stroiki klarnetowe występują w różnej „sile” ogólnie opisywanej od „miękkiej” do ” twardej.”Należy zauważyć, że nie istnieje znormalizowany system wyznaczania wytrzymałości trzciny. Początkujący klarneciści są często zachęcani do używania bardziej miękkich trzcin. Klarneciści jazzowi często pozostają na bardziej miękkich stroikach, ponieważ są bardziej odpowiednie do wyginania boiska. Większość muzyków klasycznych pracuje nad mocniejszymi trzcinami, ponieważ ich embouchures wzmacniają się. Zaletą twardszej trzciny jest solidny, okrągły ton. Należy jednak zauważyć, że siła trzciny jest tylko jednym z czynników w ustawieniu gracza; cechy ustnika są również krytyczne, a wytrzymałość trzciny powinna być dopasowana do ustnika. Głównymi producentami stroików klarnetowych są między innymi Gonzales, Rico, Vandoren i klarneciści.

korpus nowoczesnego klarnetu sopranowego jest wyposażony w liczne otwory tonalne, z których siedem (sześć przednich, jeden tylny) jest zakrytych opuszkami palców, a reszta jest otwierana lub zamykana za pomocą skomplikowanego zestawu klawiszy. Te otwory tonalne pozwalają na wytworzenie każdej nuty skali chromatycznej. Na basie i większych klarnetach, niektóre klarnety altowe i kilka klarnetów sopranowych, niektóre lub wszystkie otwory na palce są zastępowane przez otwory zakryte kluczem. Najpopularniejszy system klawiszy został nazwany systemem Boehm, przez jego projektanta Hyacinthe Klosé na cześć projektanta fletu, Theobalda Boehma, ale nie jest taki sam jak system Boehma używany na fletach. Drugi główny system kluczy nazywa się systemem Oehlera i jest używany głównie w Niemczech i Austrii. Pokrewny jest system Albert używany przez niektórych muzyków jazzowych, klezmerskich i wschodnioeuropejskich. Systemy Alberta I Oehlera bazują na wcześniejszym systemie Ivana Muellera.

wydrążony otwór wewnątrz instrumentu ma zasadniczo Cylindryczny kształt, mający mniej więcej tę samą średnicę dla większości długości rury. Ma subtelny kształt klepsydry, z najcieńszą częścią na styku stawu górnego i dolnego. Ta postać klepsydry nie jest widoczna gołym okiem, ale pomaga w rezonansie akustycznym dźwięku. Średnica otworu wpływa na takie cechy, jak stabilność wysokości dźwięku danej nuty lub odwrotnie, zdolność, z jaką nuta może być „wygięta” w sposób wymagany w jazzie i innych stylach muzycznych. Dzwon znajduje się na dole instrumentu i rozbłyska, aby poprawić ton najniższych dźwięków.

klarnecista porusza się między rejestrami za pomocą klucza rejestru lub klucza głośnika. Stały stroik i dość jednolita średnica klarnetu dają instrumentowi konfigurację cylindrycznej piszczałki zatrzymanej, w której klawisz rejestrowy po naciśnięciu powoduje, że klarnet wytwarza nutę o dwunastą wyżej, odpowiadającą trzeciej serii harmonicznej. Dlatego mówi się, że klarnet przesadził w dwunastym. Natomiast prawie wszystkie inne instrumenty dęte nadmuchują w oktawie, albo wcale nie nadmuchują. „Rackett” jest kolejnym najczęściej spotykanym zachodnim instrumentem, który przeskakuje na dwunastym, podobnie jak klarnet. Klarnet musi zatem mieć otwory i klawisze na dziewiętnaście nut (półtora oktawy, od dolnego E do B♭) w najniższym rejestrze, aby grać skalę chromatyczną. Fakt ten od razu wyjaśnia szeroki zakres klarnetu i jego złożony system palcowania. Piąte i siódme harmoniczne są również dostępne dla doświadczonych graczy, brzmiących odpowiednio o kolejną szóstą i czwartą (w rzeczywistości bardzo płaską piątą).

najwyższe nuty na klarnecie mogą mieć przenikliwą jakość i mogą być trudne do precyzyjnego strojenia. Można oczekiwać, że poszczególne instrumenty będą grać inaczej pod tym względem. Staje się to kluczowe, jeśli liczba instrumentów jest wymagana do odegrania wysokiej roli w unisonie. Na szczęście dla publiczności, zdyscyplinowani gracze mogą używać różnych palców, aby wprowadzić niewielkie zmiany w wysokości tych wyższych nut. Często zdarza się również, że wysokie partie melodyczne dzielą się na bliskie Harmonie, aby uniknąć tego problemu.

od około 1850 roku klarnety są nominalnie strojone zgodnie z 12-tonowym równym temperamentem. Starsze klarnety były nominalnie strojone do „meantone”, a wykwalifikowany wykonawca może użyć swojego embouchure, aby znacznie zmienić strojenie poszczególnych nut.

Komponenty nowoczesnego klarnetu sopranowego

klarnet sopranowy systemu Boehm jest pokazany na zdjęciach ilustrujących tę sekcję. Jednak wszystkie nowoczesne klarnety mają podobne komponenty.

trzcina jest przymocowana do ustnika za pomocą ligatury, a górna pół cala tego zespołu jest utrzymywana w ustach gracza. (Niemieccy klarneciści zwykle używają uzwojeń strun zamiast ligatury.) Formowanie ust wokół ustnika i trzonu nazywa się embouchure.

trzcina znajduje się na spodzie ustnika, naciskając na dolną wargę gracza, podczas gdy górne zęby zwykle stykają się z górną częścią ustnika (niektórzy gracze toczą górną wargę pod górnymi zębami, tworząc tzw. embouchure „double-lip”). Regulacja siły i konfiguracji embouchure zmienia ton i intonację lub strojenie. Często zdarza się, że klarneciści stosują metody łagodzenia nacisku zarówno na górne zęby, jak i wewnętrzną dolną wargę, odpowiednio mocując podkładki do górnej części ustnika i nakładając tymczasową wyściółkę na przednie dolne zęby, zwykle ze złożonego papieru.

następnie jest krótka lufa; ta część instrumentu może być przedłużona w celu dostrojenia klarnetu. Ponieważ wysokość klarnetu jest dość wrażliwa na temperaturę, niektóre instrumenty mają wymienne lufy, których długość różni się bardzo nieznacznie. Dodatkową kompensację zmienności tonacji i strojenia można uzyskać poprzez zwiększenie długości instrumentu poprzez wyciągnięcie lufy, szczególnie powszechne w grze grupowej, w której klarnety są strojone do innych instrumentów (np. w orkiestrze). Niektórzy wykonawcy wykorzystują pojedynczą, syntetyczną lufę z pokrętłem, które umożliwia zmianę długości lufy w locie. Na rogach bassetu i dolnych klarnetach lufa jest zwykle zastępowana zakrzywioną metalową szyjką.

główny korpus większości klarnetów jest podzielony na górne połączenie, którego otwory i większość klawiszy są obsługiwane przez lewą rękę, a dolne połączenie z otworami i większością klawiszy obsługiwanych przez prawą rękę. Niektóre klarnety mają jeden wspólny. Na niektórych rogach bassetu i większych klarnetach oba połączenia są utrzymywane razem za pomocą zacisku śrubowego i zwykle nie są demontowane w celu przechowywania. Lewy kciuk obsługuje zarówno otwór tonalny, jak i klawisz rejestru. Co ciekawe, w niektórych modelach klarnetu, takich jak wiele klarnetów Albert system i coraz częściej niektóre klarnety wyższej klasy Boehm system, klucz rejestrowy jest kluczem „owijanym”, z kluczem z tyłu klarnetu i podkładką z przodu. Oprócz nieco egzotycznego wyglądu klarnetu, zwolennicy wraparound register kluczowego komentarza o ulepszonym dźwięku, a także korzyści, że trudniej jest zgromadzić kondensację w tubie pod podkładką.

klaster kluczy w dolnej części Górnego stawu (wystający nieco poza korek stawu) jest znany jako klucze trill i jest obsługiwany przez prawą rękę. Dają one graczowi alternatywne Palcówki, które ułatwiają grę w ozdoby i tryle, które w przeciwnym razie byłyby niezręczne. Cały ciężar mniejszych klarnetów jest podtrzymywany przez prawy kciuk za dolnym stawem na tzw. kciuku-spodzie. Rogi bassetu i większe klarnety są obsługiwane za pomocą paska na szyję lub kołka podłogowego.

wreszcie rozkloszowany koniec jest znany jako dzwon. Wbrew powszechnemu przekonaniu, dzwon nie wzmacnia dźwięku; poprawia raczej jednolitość tonu instrumentu dla najniższych dźwięków w każdym rejestrze. W przypadku innych nut dźwięk jest wytwarzany prawie w całości przy otworach tonalnych, a Dzwonek jest nieistotny. W rezultacie, podczas gry na mikrofonie, Najlepszy dźwięk można nagrać, umieszczając mikrofon nie Przy dzwonku, ale trochę od otworów palcowych instrumentu. Odnosi się to do pozycji instrumentu podczas gry dla publiczności, która jest skierowana w dół na podłodze, z wyjątkiem najbardziej żywych części niektórych stylów muzycznych. Na klarnetach bassetowych i większych klarnetach dzwon jest zwykle wykonany z metalu i krzywi się w górę i do przodu, zamiast skierować w dół.

powodem, dla którego najbardziej popularne są klarnety sopranowe w B♭, A i E♭, jest częściowo historia instrumentu, a częściowo akustyka i estetyka. Przed około 1800, ze względu na brak szczelnych klocków (jak wyjaśniono poniżej w historii), praktyczne drwale mogły mieć tylko kilka klawiszy do kontrolowania przypadków (nut poza ich diatonicznymi wag domowych). Ponieważ klarnety przerastają dwunastą oktawę, a nie oktawę, potrzebują klawiszy, aby kontrolować więcej nut w każdym rejestrze niż oba, flety lub fagoty. Dlatego klarnety z kilkoma klawiszami nie mogą łatwo grać w melodyjnej skali chromatycznej, ograniczając każdy taki instrument do kilku ściśle powiązanych sygnatur klawiszowych. Na przykład osiemnastowieczny klarnet w C mógł być łatwo grany w B♭, F, C, G i D (i ich względnych nieletnich), ale nie (łatwo) klawisze poza tym zakresem. Wraz z udoskonaleniem technologii klawiszy i dodaniem większej liczby klawiszy do instrumentów dętych drewnianych, zmniejszono zapotrzebowanie na instrumenty w wielu klawiszach muzycznych. W przypadku instrumentów nadmiarowych oktawowych pojedynczy instrument w C może być łatwo grany w dowolnym tonacji. W przypadku klarnetów stosowano więcej niż jeden instrument w różnych klawiszach, z instrumentami w B♭ I A używanymi oprócz instrumentu C w dolnym zakresie sopranu.

ponieważ akustyka klarnetu oznacza, że im głębiej instrument jest w tonacji, tym bardziej „łagodnie” (mniej jasno) brzmi, klarnet C, będąc najkrótszym i przez to najjaśniejszym instrumentem z trójki, w końcu wypadł z łask, ponieważ pozostałe dwa klarnety mogły grać zakres klawiszy między nimi, a ich dźwięk był uważany za lepszy. Wraz z postępem technicznym i wyrównaniem tempera klarnetu zmniejszono zapotrzebowanie na dwa klarnety. Jednak trudności dla gracza grającego w zdalnych klawiszach pozostają i tym samym A pozostał użytecznym instrumentem orkiestrowym.

podobnie, były instrumenty E♭ I D w górnym zakresie sopranu, B♭, A I C w zakresie basu, i tak dalej; ale z czasem Instrumenty E♭ i B♭ stały się dominujące.

zastosowanie i repertuar klarnetu

klarnety mają bardzo szeroki zakres, co jest widoczne w pisaniu kameralnym, orkiestrowym i orkiestrowym. Dodatkowo, udoskonalenia systemów palcowania klarnetu w miarę upływu czasu pozwoliły instrumentowi być bardzo zwinnym; istnieje kilka ograniczeń co do tego, co jest w stanie grać.

muzyka Klasyczna

w europejskiej muzyce klasycznej klarnety są częścią standardowej instrumentacji orkiestrowej, która często obejmuje dwóch klarnecistów grających poszczególne partie—przy czym każdy z graczy zwykle wyposażony jest w parę standardowych klarnetów w B♭ i A. W XIX wieku rozrosły się sekcje klarnetowe, zatrudniając trzeciego klarnecistę lub klarnet basowy. W XX wieku Kompozytorzy tacy jak Igor Strawiński, Richard Strauss i Olivier Messiaen powiększali przy okazji sekcję klarnetową do dziewięciu graczy, zatrudniając wiele różnych klarnetów, w tym klarnety sopranowe E♭ lub D, róg basowy, klarnet basowy i/lub klarnet kontrabasowy.

ta praktyka używania różnych klarnetów w celu uzyskania różnorodności kolorystycznej była powszechna w muzyce klasycznej XX wieku i trwa do dziś. Często zdarza się, że partie klarnetu kilkakrotnie przeplatają się między instrumentami B♭ I a w trakcie trwania części. Jednak wielu klarnecistów i dyrygentów woli grać partie oryginalnie napisane dla niejasnych instrumentów, takich jak klarnety C lub D na klarnetach B♭ lub E♭, które są lepszej jakości i bardziej rozpowszechnione i dostępne.

klarnet jest szeroko stosowany jako instrument solowy. Stosunkowo późna ewolucja klarnetu (w porównaniu do innych orkiestrowych instrumentów dętych drewnianych) pozostawiła znaczną część repertuaru solowego z okresu klasycznego, romantycznego i nowoczesnego, ale niewiele utworów z epoki baroku. Powstało wiele koncertów klarnetowych prezentujących instrument, szczególnie znane są koncerty Wolfganga Amadeusa Mozarta, Aarona Coplanda i Carla Marii von Webera.

wiele utworów muzyki kameralnej zostało również napisanych na klarnet. Szczególnie powszechne są kombinacje:

• klarnet i fortepian (w tym Sonaty klarnetowe)
• klarnet, fortepian i inny instrument (na przykład instrument smyczkowy lub głos)
• Kwintet klarnetowy, zazwyczaj składający się z klarnetu i kwartetu smyczkowego,
• kwintet dęty, składa się z fletu, oboju, klarnetu, fagotu i waltorni.
• Trio D ’ Anches, czyli Trio stroików składa się z oboju, klarnetu i fagotu.
• oktet wiatrowy, składa się z par obojów, klarnetów, fagotów i rogów.
• klarnet, skrzypce, fortepian
• klarnet, altówka, fortepian

zespoły koncertowe

w zespołach koncertowych lub dętych klarnety są szczególnie centralną częścią instrumentacji, zajmując tę samą przestrzeń (i często grając te same partie) w zespołach, które smyczki robią w orkiestrach. W skład zespołów wchodzi zazwyczaj kilka klarnetów B♭, podzielonych na sekcje składające się z 2-3 klarnecistów grających tę samą partię. Prawie zawsze występuje partia klarnetu E♭ i Partia klarnetu basowego, Zwykle podwojona. Czasami używa się również klarnetów altowych, kontrabasowych i kontrabasowych, a bardzo rzadko klarnetu piccolo a♭.

Jazz

klarnet był centralnym instrumentem we wczesnym jazzie, począwszy od 1910 roku i pozostał popularny w Stanach Zjednoczonych przez erę big bandu do 1940 roku. Larry Shields, Ted Lewis, Jimmie Noone i Sidney Bechet byli wpływowi we wczesnym jazzie. Sopran B♭ był najczęściej używanym instrumentem, ale kilku wczesnych muzyków jazzowych, takich jak Louis Nelson Deslile i Alcide Nunez, preferowało sopran C, a wiele nowojorskich orkiestr dętych Jazzowych używało sopranu e♭.

swingowi klarneciści, tacy jak Benny Goodman, Artie Shaw i Woody Herman, od lat 30.prowadzili udane i popularne big-bandy i mniejsze grupy. Wraz ze spadkiem popularności big bandów pod koniec lat 40. klarnet zniknął ze swojej znaczącej pozycji w jazzie, chociaż kilku graczy (Buddy DeFranco, Eddie Daniels, Eric Dolphy, Jimmy Giuffre, Perry Robinson i inni) używało klarnetów w Bebopie i free jazzu.

w latach 50.i 60. W Wielkiej Brytanii nastąpił gwałtowny wzrost popularności Jazzu Tradycyjnego. W tym okresie popularność zyskał Brytyjski klarnecista Acker Bilk, który w 1956 roku założył własny zespół. Bilk miał wiele udanych płyt, w tym najpopularniejszą, „Stranger on the Shore”, melodię, która obecnie jest synonimem samego Ackera Bilka.

w Stanach Zjednoczonych instrument odrodził się w latach 80., kiedy Eddie Daniels, Don Byron i inni grali na klarnecie w bardziej współczesnych kontekstach. Instrument pozostaje powszechny w muzyce Dixielandowej. Pete Fountain jest jednym z najbardziej znanych wykonawców tego gatunku.

filmowiec Woody Allen jest wybitnym entuzjastą klarnetu jazzowego i regularnie wykonuje Jazz w stylu nowojorskim ze swoim kwartetem w Nowym Jorku.

teraz, w XXI wieku, rośnie popularność geniusza jazzu, Gordona Goodwina, który zaaranżował zdumiewającą aranżację „Sing Sing Sing „Benny’ ego Goodmana.””Sing Sang Sung” jest utworem klarnetowym cieszącym się coraz większą popularnością.

Klezmerski

klarnety również odgrywają ważną rolę w większości muzyki klezmerskiej, co wymaga bardzo charakterystycznego stylu gry. Ten gatunek Ludowy w dużym stopniu wykorzystuje ćwierćtony, czyniąc inny embouchure (pozycja UST) konieczne. Niektórzy muzycy Klezmerscy preferują klarnety Albert system.

grupy klarnetów

grupy klarnetów grających razem stają się w ostatnich latach coraz bardziej popularne wśród miłośników klarnetu. Popularne formy to:

• chór klarnetowy, który obejmuje dużą liczbę klarnetów grających razem, Zwykle z udziałem różnych członków rodziny klarnetów. Jednorodność brzmienia różnych członków rodziny klarnetów daje efekt z pewnymi podobieństwami do chóru ludzkiego.
• kwartet klarnetowy, zwykle trzy soprany B♭ i jeden BAS B♭, ale czasami także cztery soprany B♭.

chóry i kwartety klarnetowe często wykonują aranżacje zarówno muzyki klasycznej, jak i popularnej, oprócz literatury napisanej specjalnie na kombinację klarnetów przez kompozytorów takich jak Arnold Cooke, Alfred Uhl, Lucien Caillet i Václav Nelhýbel.

rozbudowana rodzina klarnetów

klarnety inne niż standardowe klarnety B♭ I A są czasami znane jako klarnety harmoniczne. Ponadto istnieje rodzina wielu różnych rodzajów klarnetów, z których niektóre są bardzo rzadkie. Oto najważniejsze rozmiary:

• Piccolo klarnet klarnet w a …
• klarnety sopranowe w E♭, D, C, B♭, A i G. (klarnety A są przydatne w symfonii, aby dać wiodącemu klarneciście łatwiejszy podpis klawiszowy do pracy)
• klarnet Bassetowy w A.
• róg Bassetowy w F.
• klarnet altowy w E♭.
• klarnet basowy w B.
• klarnet kontrabasowy w EE♭.
• klarnet kontrabasowy w BB.

zbudowano również eksperymentalne klarnety Eee♭ octocontra-alto i BBB♭ octocontrabass.

Historia

klarnet powstał z barokowego instrumentu zwanego chalumeau. Instrument ten był podobny do rejestratora, ale z jednym ustnikiem stroikowym podobnym do współczesnego klarnetu i cylindrycznym otworem. Bez klucza Rejestrowego grano go tylko w rejestrze podstawowym, miał więc ograniczony zakres około półtora oktawy. Miał osiem otworów na palce, jak dyktafon, plus dwa klawisze na dodatkowe nuty.

pod koniec XVII wieku chalumeau zostało zmodyfikowane przez przekształcenie jednego z jego klawiszy W klucz rejestrowy i powstało pierwsze klarnety. Rozwój ten przypisuje się niemieckiemu producentowi instrumentów Johannowi Christophowi Dennerowi. Instrument ten grał dobrze w środkowym Rejestrze z głośnym, strojnym tonem, dlatego nadano mu nazwę clarinetto, oznaczającą „małą trąbkę” (od clarino + -etto). Wczesne klarnety nie grały dobrze w dolnym rejestrze, więc chalumeaux nadal grał niskie nuty i te nuty stały się znane jako rejestr chalumeau. W miarę jak klarnety się poprawiały, chalumeau przestało być używane.

oryginalne klarnety Dennera miały dwa klawisze, ale różni twórcy dodali więcej, aby uzyskać dodatkowe nuty. Klasyczny klarnet z czasów Mozarta miał prawdopodobnie osiem otworów na palce i pięć klawiszy.

klarnety zostały wkrótce przyjęte do orkiestr. Późniejsze modele miały łagodniejszy ton niż oryginały. Mozart (zm. 1791) lubił dźwięk klarnetu (uważał jego ton za najbliższy pod względem jakości głosowi ludzkiemu) i napisał do niego wiele muzyki. W czasach Ludwiga van Beethovena (ok. 1800-1820) klarnet był standardem w orkiestrze.

kolejnym ważnym osiągnięciem w historii klarnetu było wynalezienie nowoczesnej podkładki. Wczesne klarnety pokrywały otwory tonalne filcowymi podkładkami. Ponieważ te wyciekły powietrze, liczba klocków musiała być ograniczona do minimum, więc klarnet został poważnie ograniczony w tym, co nuty mogą być odtwarzane z dobrym tonem. W 1812 roku Iwan Mueller, urodzony w Rosji klarnecista i wynalazca, opracował nowy typ podkładki, która była pokryta skórą lub pęcherzem rybnym. Było to całkowicie szczelne, więc liczbę kluczy można było znacznie zwiększyć. Zaprojektował nowy typ klarnetu z siedmioma otworami palcowymi i trzynastoma klawiszami. Pozwoliło to klarnetowi grać w dowolnym tonacji z niemal równą łatwością. W ciągu XIX wieku dokonano wielu ulepszeń klarnetu Muellera, takich jak system Albert i system Baermanna, zachowując tę samą podstawową konstrukcję. Klarnet Mueller i jego pochodne były popularne na całym świecie.

ostateczny rozwój nowoczesnego projektu klarnetu używanego obecnie w większości świata został wprowadzony przez Hyacinthe Klosé w 1839 roku. Opracował inny układ klawiszy i otworów na palce, które umożliwiają prostsze palcowanie. Został zainspirowany systemem Boehma opracowanym przez theobalda Boehma, producenta fletów, który wynalazł system fletów. Klosé był pod takim wrażeniem wynalazku Boehma, że nazwał swój własny system dla klarnetów systemem Boehma, choć różni się od tego stosowanego na fletach. Ten nowy system był powolny do połowu, ponieważ oznaczało to, że gracz musiał ponownie nauczyć się grać na instrumencie. Stopniowo jednak stał się standardem, a dziś System Boehm jest używany wszędzie na świecie z wyjątkiem Niemiec i Austrii. Kraje te nadal używają bezpośredniego potomka klarnetu Muellera znanego jako klarnet systemowy Oehlera. Ponadto niektórzy współcześni dixielandzcy i Klezmerscy gracze nadal używają klarnetów Albert system, ponieważ prostszy system palcowania może pozwolić na łatwiejsze slurring nut. Kiedyś trzcina była utrzymywana przy użyciu strun, ale teraz praktyka istnieje głównie w Niemczech i Austrii, gdzie ton jest preferowany w stosunku do tego wytwarzanego z ligaturami, które są bardziej popularne w pozostałej części świata.

odnośniki wspierają NWE poprzez opłaty za polecenie

• Bessaraboff, Nicholas. Starożytne Europejskie Instrumenty Muzyczne. Boston: Harvard University Press, 1941.
• Brymer, Jacek. Klarnet. Kahn & Averill. ISBN 1-871-08212-9
• Pino, David. Gra na klarnecie i klarnecie. Providence: Dover Pubns, 1998. ISBN 0-486-40270-3
• Rendall, F. Geoffrey. Klarnet. London: Ernest Benn Limited, 1957. ISBN 0-510-36701-1
• Shackleton, Nicholas. grovemusic.com klarnet. Grove Music Online, ed. L. Macy. 21.02.2006.

• „Clarinet acoustics: an introduction”, University of New South Wales, Sydney, Australia.
• „Mapy Palcowania Klarnetu”, Przewodnik Palcowania Drewna.
• „klarnet w Ameryce Łacińskiej”, Clariperu (język hiszpański).
• Międzynarodowe Stowarzyszenie Klarnetowe.