Robinson Crusoe ’ s 1719 novel, Robinson Crusoe, is a rich text za zrozumienie mechanizmów Europejskiego kolonializmu i relacji między kolonizatorem a Kolonizowanym (reprezentowanym przez Crusoe I Friday). Defoe przedstawia Crusoe jako ostateczne wcielenie Anglika: pracowity, samostanowiący i gotowy do kolonizacji tubylców. (Zobacz Anglofilia) Crusoe spotyka tubylca i nazywa go piątek, uczy go angielskiego, słów Boga i powoli „ucywilizuje” ciemnoskórych tubylców. (Patrz: Edukacja kolonialna) chociaż powieść wyklucza możliwość zrozumienia piątkowego doświadczenia, czytelnik może zacząć się zastanawiać, w jaki sposób stosunek piątkowego do Crusoe wpływa na jego własne poczucie tożsamości. W powieści widzimy tylko piątek jako naśladowanie Crusoe i cywilizacji – ale jaki wpływ ma ta mimika na skolonizowany podmiot i psychikę? A jak mimika i hybrydyczność wpływają na reprezentację tekstową i znaczenie?
termin hybrydyczność stał się jednym z najbardziej powtarzających się pojęć w postkolonialnej krytyce kulturowej. Ma ona na celu wykluczenie różnorodnych form czystości zawartych w teoriach esencjalistycznych. Homi Bhabha jest czołowym współczesnym krytykiem, który próbował ujawnić sprzeczności tkwiące w dyskursie kolonialnym, aby podkreślić ambiwalencję kolonizatora w odniesieniu do jego pozycji wobec Skolonizowanego drugiego. Prosta obecność skolonizowanego innego w strukturze tekstualnej jest wystarczającym dowodem ambiwalencji tekstu kolonialnego, ambiwalencji, która destabilizuje jego roszczenie o absolutną władzę lub niekwestionowaną autentyczność.
wraz z Tomem Nairnem, Homi Bhabha rozważa zamieszanie i pustkę, które opór wywołuje w umysłach takich imperialistycznych autorów, jak Rider Haggard, Rudyard Kipling i E. M. Forster. Ale podczas gdy Nairn postrzega ich kolonialną, majestatyczną retorykę jako nieproporcjonalną do rzeczywistej dekadenckiej sytuacji ekonomicznej i politycznej późnej wiktoriańskiej Anglii, Bhabha posuwa się nawet do tego, aby to imperialne delirium tworzyło luki w tekście angielskim, luki będące oznakami nieciągłej historii, oderwania się od angielskiej książki. Zaznaczają one zakłócenie jej autorytatywnych przedstawień przez niezwykłe siły rasy, seksualności, przemocy, kulturowych, a nawet klimatycznych różnic, które pojawiają się w dyskursie kolonialnym jako mieszane i podzielone teksty hybrydyczności. Jeśli książka w języku angielskim jest czytana jako produkcja hybrydyczności, to nie jest już po prostu autorytetem.(Zobacz Metafiction, powieść postkolonialna)
jego analiza, która w dużej mierze opiera się na Lacańskiej koncepcji mimikry jako kamuflażu, koncentruje się na kolonialnej ambiwalencji. Z jednej strony widzi kolonizatora jako węża w trawie, który mówi ” językiem rozwidlonym „i tworzy mimetyczną reprezentację, która” wyłania się jako jedna z najbardziej nieuchwytnych i skutecznych strategii kolonialnej władzy i wiedzy ” (Bhabha 85). Bhabha uznaje wtedy, że władza kolonialna starannie ustanawia wysoce wyrafinowane strategie kontroli i dominacji; to znaczy, chociaż jest świadomy swojej efemeryczności, pragnie również stworzyć środki, które gwarantują jej trwałość ekonomiczną, polityczną i kulturową, poprzez koncepcję, w słowach Macaulaya w jego „Minute on Indian Education” (1835), „klasy tłumaczy między nami a milionami, którymi rządzimy – klasy osób indyjskich we krwi i kolorze, ale angielskich w guście, opiniach, moralności i intelektie” – to jest poprzez Reformację tej kategorii ludzi, o których wspomina Frantz Fanon w frazie „czarna skóra/białe maski” (1835)., „lub jako” Mimic Men ” V. S. naipaula. Piątek może być jednym z tych mimików, ale jak już widzieliśmy, proces mimiki kolonialnej jest zarówno produktem i wytwarza ambiwalencję i hybrydyczność.
Bhabha wyjaśnia, że indyjscy interpretatorzy Macaulaya i ludzie mimiczni Naipaula są autoryzowanymi wersjami inności:” częściowe obiekty metonimii kolonialnego pożądania, w końcu wyłaniają się jako nieodpowiednie kolonialne obiekty … , tworząc teraz częściową wizję obecności kolonizatora ” (88). Według Bhabhy w powtarzającym się działaniu mimikry pozostaje ślad, nieczyste, sztuczne, używane. Bhabha analizuje poślizgi w kolonialnym dyskursie politycznym i ujawnia, że postawa Janusa wobec skolonizowanego prowadzi do wytworzenia mimikry, która przedstawia się bardziej w formie zagrożenia i pęknięcia niż podobieństwa i konsolidacji.
Hybridity, Bhabha argumentuje, obala narracje o władzy kolonialnej i dominujących kulturach. Seria inkluzji i wykluczeń, na których opiera się dominująca kultura, jest dekonstruowana przez samo wejście do głównego nurtu dyskursu podmiotów wcześniej wykluczonych (zob. Reprezentacja, nacjonalizm). Dominująca kultura jest skażona językowymi i rasowymi różnicami rodzimej jaźni. W interpretacji Bhabhy hybrydyczność może być zatem postrzegana jako kontr-narracja, krytyka kanonu i jego wykluczenie z innych narracji. Innymi słowy, zwolennicy hybrydyczności chcą najpierw zasugerować, że ambiwalencja dyskursu kolonialistycznego jest wyraźną ilustracją jego niepewności; a po drugie, migracja wczorajszych ” dzikusów „z ich peryferyjnych przestrzeni do domów ich” mistrzów „jest podstawą inwazji błogosławieństwa, która poprzez” Trzeci Świat „Centrum tworzy” szczeliny ” w strukturach, które go podtrzymują.
Czytaj dalej
- Bakhtin, M. M.. Wyobraźnia Dialogiczna. Austin: University of Texas Press, 1981.
- Belnap, Jeffrey Grant. Państwo postkolonialne i” hybryda ” intelektualistów. California: U. M. I., 1993.
- Miejsce Kultury. 1995-1996: London: Routledge, 1995.
- Brathwaite, Edward Kamau. „Kreolizacja w Afryce.”Ashcroft, et al. Czytelnik Studiów Postkolonialnych. 1995-1996: London: Routledge, 1995. 202-205.
- Iain & Lidia Curti Postkolonialne Pytanie. 1996-1997: London: Routledge, 1996. 9-11; 49-50; 134-5; 250-51.
- Hobsbawm, Eric i Terence Ranger. Wynalazek tradycji. Cambridge: Cambridge University Press, 1983.
- „The Gender of Tradition: Ideologies of Character in Post-Colonization Anglophone Literature.”Porządek i Stronnictwo: Teorii, Pedagogiki i ” postkolonialnej.”Ed. Kostas Myrsiades i Jerry McGuire. Albany: SUNY Press, 1995. 87-110.
- James, C. L. R. Beyond a Boundary. Londyn: Hutchinson, c1963.
- Mongia, Padmini, ed. Współczesna Teoria Postkolonialna. Londyn: Arnold, 1996. 127-8; 284-91; 329-31.
- Nandy, Ashis. Intymny wróg: utrata i odzyskanie siebie pod kolonializmem. Warszawa: Oxford University Press, 1983.
- Ranger, T. O. Dance and Society in Eastern Africa, 1890-1970: The Beni ngoma. Londyn: Heinemann, 1975.
- Taussig, Michael. Mimesis i Alterity: Szczególna Historia zmysłów. [2010-01-23 19: 43]
- Młody Robert J. C.. Colonial Desire: Hybridity in Theory, Culture and Race. 1995-1996: London: Routledge, 1995.
Autor: Abdennebi Ben Beya, c. 1998.
Ostatnio edytowane: październik 2017