prosta procedura uczenia się dyskryminacji to taka, w której podmiot uczy się kojarzyć jeden bodziec, s+ (pozytywny bodziec), ze wzmocnieniem (np. Jedzenie) i inny, s− (negatywny bodziec), z wyginięciem (np. brak jedzenia). Na przykład gołąb może nauczyć się dziobać czerwony klawisz (s+) i unikać Zielonego klawisza (S−). Korzystając z tradycyjnych procedur, gołąb byłby początkowo szkolony do dziobania czerwonego klucza (S+). Gdy gołąb reagował konsekwentnie na czerwony klawisz (s+), wprowadzono zielony klawisz (S−). Początkowo gołąb również reagował na zielony klucz (S -), ale stopniowo odpowiedzi na ten klucz zmniejszały się, ponieważ nie towarzyszył im pokarm, tak że zdarzały się tylko kilka razy lub nawet nigdy.
terrace (1963) stwierdził, że uczenie się dyskryminacji może wystąpić bez błędów, gdy trening rozpoczyna się na wczesnym etapie warunkowania operanta i używa się bodźców wzrokowych (S+ I S−), takich jak kolory, które różnią się pod względem jasności, czasu trwania i długości fali. Zastosował procedurę blaknięcia, w której różnice jasności i czasu trwania między S+ I S− były stopniowo zmniejszane, pozostawiając tylko różnicę w długości fali. Innymi słowy, S+ I S− były początkowo prezentowane z różną jasnością i czasem trwania, tj. S+ pojawiał się przez 5 s i w pełni czerwony, A S− pojawiał się przez 0,5 s i ciemny. Stopniowo, w kolejnych prezentacjach, czas trwania S – i jego jasność stopniowo zwiększano, aż światło było w pełni zielone przez 5 s.
badania nad ukrytą pamięcią i ukrytym uczeniem się z psychologii kognitywnej i neuropsychologii kognitywnej zapewniły dodatkowe teoretyczne wsparcie dla bezbłędnych metod uczenia się (np. Brooks and Baddeley, 1976, Tulving and Schacter, 1990). Wiadomo, że pamięć ukryta jest słaba w eliminowaniu błędów, ale może być używana do kompensacji, gdy Jawna funkcja pamięci jest osłabiona. W doświadczeniach na pacjentach z amnezją, błędne uczenie się było bardziej skuteczne, ponieważ zmniejszało możliwość „przyklejania się” błędów we wspomnieniach osób z amnezją.