Blog

een bekende situatie in kracht en conditionering is de miscommunicatie van informatie tussen coach en atleet, of verschillende leden van het coachingpersoneel. Een waar voorbeeld uit mijn eigen carrière; een fysiotherapeut en ik hadden het over een speler die een kleine kuitblessure had opgeknapt. De fysio verzekerde me:

“hij is er 100% klaar voor. Hij kan gaan.”

dus ik geloofde hem op zijn woord, en prompt ging en sprintte de atleet in kwestie. Een hamstring letsel later blijkt dat we verschillende definities hebben voor de term “klaar”. Als we de tijd hadden genomen om de gedeelde taal die we als beoefenaars gebruiken duidelijk te definiëren, zou het een ander verhaal zijn geweest. Het volstaat te zeggen dat dit grijze gebied van communicatie een belangrijke belasting vormt op de efficiëntie en effectiviteit van het opleidingsproces.

een belangrijk gebied van verwarring dat ik ben tegengekomen is de nomenclatuur die wordt gebruikt om motorisch leren/ontwikkeling van vaardigheden te beschrijven in activiteiten als sprinten, behendigheid en rugby praktijk zelf. Wat een coach “vaardigheidstraining” zou kunnen noemen, toont duidelijk de elementen van competitie en improvisatie die ik zou associëren met “praktijk”. Wat sommige atleten kunnen denken als “een spel / praktijk” is waarschijnlijk dichter bij een oefening als gevolg van de beperkingen geplaatst op de atleten de voorspelbare aard van de activiteit.

in een poging om deze problemen op te lossen, heb ik de afgelopen jaren geprobeerd om precies te definiëren wat een vaardigheid, een oefening of een oefening is. Dit is wat ik heb bedacht.

Skills

Skills training is het sterk gecontroleerde leren en verfijnen van een discrete beweging/actie van de sport, hetzij als geheel, hetzij in zijn onderdelen. Er is geen belangrijke perceptuele informatie die moet worden verwerkt zoals de bewegingen van tegenstanders, de eigen positie op het veld etc. Er is weinig tot geen besluitvorming of wijziging van de betrokken vaardigheid (omdat er geen perceptuele informatie om dit te informeren/nodig). Er is geen ontwikkeling van complexe tactiek of strategie om een succesvol resultaat te bereiken. Hier, de atleet is gewoon in het proces van het krijgen van vertegenwoordigers onder hun riem en het bouwen van de motor patroon.

in de context van rugby gebaseerde Behendigheid zou het uitvoeren van shuffle oefeningen tegen een band in een gesloten omgeving een goed voorbeeld zijn van vaardigheidstraining. Geen omgevingsstimuli om te verwerken, geen beslissingen om te maken, gewoon de beweging goed te krijgen en te herhalen totdat je het niet verkeerd kunt doen.

oefeningen

Uiteraard kunnen we als coaches niet alleen tevreden zijn met rote learning in een gesloten omgeving. Als atleten vaardigheden toe te voegen aan hun toolbox, moeten ze leren de meest effectieve manieren om deze tools te gebruiken. Zij moeten in staat zijn relevante informatie te identificeren aan de hand van irrelevante informatie binnen hun omgeving. Dan moeten ze deze informatie gebruiken om de vaardigheid aan te passen. Het trial and error leren van wat werkt en wat niet werkt moet worden opgebouwd.

sommige coaches maken de sprong direct naar full blown wedstrijden om dit resultaat te bereiken, maar let op: in ongecontroleerde wedstrijden of trainingen zullen atleten instinctief hun sterke punten Spelen en hun zwakke punten vermijden. Als vermoeidheid begint, of de atleet wordt overbelast met informatie, fouten worden gemaakt en gecementeerd-praktijk maakt permanent. In plaats daarvan, het slimme geld is op het gebruik van oefeningen om vooruitgang vaardigheden training.

voor mij zijn oefeningen semi-gecontroleerde trainingssituaties die de atleet dwingen het door de coach gewenste bewegingspatroon te gebruiken. Oefeningen zijn los genoeg dat de atleet kan experimenteren met verschillende manieren om de beweging uit te voeren, leren welke milieu-signalen relevant zijn, en hoe ze koppelen aan bepaalde acties. Maar ze moeten worden beperkt genoeg dat de atleet niet kan gaan “off script”, cement fouten of worden overbelast met informatie. In een woord, boren eisen dat de atleet leren om toe te passen wat eerder is geleerd in vaardigheidstraining.

als we het vorige voorbeeld van band shuffles (skill training) nemen voor de ontwikkeling van behendigheid, kan een boor progressie van dit patroon een 2v1 in een smal kanaal zijn (niet meer dan 5m of zo). Hier is waarom deze boor zou een goede optie: het kanaal is smal genoeg dat de atleet niet gewoon branden hun oppositie met snelheid, ze moeten proberen en knippen/shuffle om afstand tussen de bal drager en verdediger te creëren. De groepsgrootte is klein genoeg dat er een beperkte hoeveelheid perceptuele informatie is om bij te wonen, d.w.z. de positie en beweging van één verdediger en één ondersteunende speler. En vanwege de beperkte aard van de taak, kunnen we er zeker van zijn dat de atleet wordt blootgesteld aan een groot aantal leermogelijkheden. In een normale praktijk met grote groepsaantallen, kan een atleet slechts een paar keer een vaardigheid uitvoeren.

praktijk

opnieuw moeten we vooruitgang boeken. Boren alleen zijn niet voldoende voor optimale prestaties. De atleet kan niet tevreden zijn met het uitvoeren van individuele acties of vaardigheden in isolatie of gekunstelde situaties. Elke speler moet zijn of haar individuele stijl leren, hoe de verschillende vaardigheden van het spel met elkaar te verbinden, en het tactische bewustzijn en de strategie ontwikkelen die alleen komt van het spelen in zeer realistische omstandigheden, dat wil zeggen grote speelgebieden, grote aantallen spelers aan beide zijden, open leeromgeving. Het zijn deze kenmerken die kenmerkend zijn voor mijn definitie van praktijktraining – de prestaties van vaardigheden in sportieve context.

praktijken zijn hoofdzakelijk het beoefenen van de sport of variaties van de sport, met zeer weinig input of controle van de coach. De taak van de atleet is om te winnen en te doen wat nodig is om te winnen; Gebruik welke vaardigheid dan ook, uitgevoerd op welke manier dan ook, met een tactisch schema. Als de training op de juiste wijze is gevorderd, is mijn hoop dat de atleet dit zal doen met behulp van de tools geleerd in vaardigheden training en toegepast en aangescherpt met oefeningen training.

gebruikmakend van een laatste voorbeeld van rugby gebaseerde behendigheid, kan een oefentrainingsscenario een kleinzijdig spel zijn met de regelbeperking van geen trappen (om passen en ontwijken aan te moedigen) gespeeld in een breed, maar kort speelgebied (om verandering van richting ten opzichte van topsnelheid hardlopen te bevorderen). Als de coach zijn werk goed heeft gedaan, moeten atleten in deze praktijk dezelfde bewegingspatronen vertonen die eerder zijn geleerd en toegepast in respectievelijk vaardigheden en oefeningen.

Clear definitions = clear progression

door elke fase van het trainingsproces nauwkeurig te definiëren, hoop ik dat er geen “hiaten” zijn waar atleten in kunnen vallen, waar ze gevorderd zijn voordat ze het recht hebben om dat te doen, of onnodig achteruit zijn gegaan. Op dezelfde manier kunnen coaches met een duidelijk gedefinieerde gedeelde taal effectiever samenwerken. Bijvoorbeeld, met gedeelde definities van trainingstermen, kan een coach pick – up met een atleet waar een andere is vertrokken zonder het missen van een beat, en doorgaan met de training van de atleet op een logische manier. Ook, gedeeld begrip tussen coaches en atleten zorgt ervoor dat atleten beter richting te nemen. Bijvoorbeeld, wanneer een coach de groep vraagt om de sessie af te sluiten met 15 minuten oefeningen, is er veel minder kans op “verrassingen” als iedereen op dezelfde pagina zit.

hoewel ik mij heb geconcentreerd op het voorbeeld van behendigheid in deze post, kan en moet deze filosofie zich uitstrekken tot elk aspect van het opleidingsproces, bijvoorbeeld accessoire arbeid versus krachtwerk, krachtwerk versus reactieve krachtwerk. Duidelijke definitie is de eerste stap naar gedeeld begrip….