er kan worden betoogd dat geen enkele gebeurtenis in de geschiedenis heeft geleid tot meer wereldwijde fascinatie dan het zinken van de RMS Titanic. Het verhaal is geworteld in de populaire cultuur: de grootste, meest luxueuze oceaanboot op de planeet slaat een ijsberg tijdens zijn eerste reis, en, zonder een voldoende aantal reddingsboten voor iedereen aan boord, zinkt naar de afgrond met het leven van meer dan 1500 passagiers en bemanning. En terwijl de tragedie nog steeds de harten en geesten van mensen meer dan een eeuw later vangt, is geen ander individu binnen het verhaal bron voor meer controverse dan die van J. Bruce Ismay.J. Bruce Ismay
Ismay was de gewaardeerde voorzitter en managing director van de White Star Line, het moederbedrijf van de Titanic. Het was Ismay die in 1907 opdracht gaf voor de bouw van de Titanic en haar twee zusterschepen, de RMS Olympic en RMS Britannic. Hij voorzag een vloot van ongeëvenaarde schepen in grootte en luxe om te concurreren met hun snellere Cunard Line-concurrenten, de RMS Lusitania en de RMS Mauretania. Het was normaal dat Ismay zijn schepen vergezelde tijdens hun eerste reizen, wat precies gebeurde met betrekking tot de Titanic in 1912.
de gebeurtenissen die volgen worden vaak ten onrechte afgebeeld, en het resultaat is dat de meeste mensen slechts één bevooroordeelde indruk van Ismay kennen – die van een arrogante, egoïstische zakenman die van de kapitein eist dat hij de snelheid van het schip verhoogt ten koste van de veiligheid, om zichzelf later te redden door in de dichtstbijzijnde reddingsboot te springen. Dit is echter slechts gedeeltelijk waar en verwaarloost om veel van Ismay ‘ s heldhaftige en verlossende gedrag tijdens de ramp af te beelden.Vanwege zijn positie binnen de White Star Line was Ismay een van de eerste passagiers die werd geïnformeerd over de ernstige schade die de ijsberg het schip had toegebracht – en niemand begreep de precaire positie waarin ze zich nu bevonden beter dan Ismay. Hij was het immers die het aantal reddingsboten had teruggebracht van 48 naar 16 (plus 4 kleinere ‘inklapbare’ Engelhardt-Boten), de minimumnorm die door de Board of Trade werd vereist. Een tragische beslissing die zwaar op Ismay ‘ s geest moet hebben gedrukt die koude April nacht.
niettemin zou Ismay bemanningsleden hebben bijgestaan bij de voorbereiding van de reddingsboten alvorens vrouwen en kinderen erin te helpen. “Ik assisteerde, zo goed als ik kon, het krijgen van de boten uit en het zetten van de vrouwen en kinderen in de boten,” Ismay getuigde tijdens het Amerikaanse onderzoek. Passagiers overtuigen om het warme comfort van het schip te verlaten voor de koude, harde Boten moet een uitdaging zijn geweest, vooral omdat het niet meteen duidelijk was dat er enig gevaar was. Maar Ismay gebruikte zijn rang en invloed om mogelijk honderden vrouwen en kinderen in veiligheid te brengen. Hij bleef dit doen tot het einde nabij was.Nadat het steeds duidelijker werd dat het schip zou zinken voordat er hulp kwam, en pas na controle dat er geen passagiers meer in de buurt waren, klom Ismay uiteindelijk in Engelhardt ‘C’ – de laatste boot die met de davits werd neergelaten – en ontsnapte. Ongeveer 20 minuten later stortte de Titanic neer onder de golven en in de geschiedenis. Tijdens de laatste momenten van het schip, Ismay zou hebben gekeken weg en snikte.
aan boord van de RMS Carpathia, die de overlevenden had gered, was het gewicht van de tragedie al begonnen op Ismay. Hij bleef beperkt tot zijn hut, ontroostbaar, en onder de invloed van opiaten voorgeschreven door de scheepsarts. Toen de verhalen over Ismay ’s schuld zich begonnen te verspreiden onder de overlevenden aan boord, ging Jack Thayer, een eersteklas overlevende, naar Ismay’ s hut om hem te troosten. Hij zal zich later herinneren: “Ik heb nog nooit een man zo volledig verwoest gezien.”Inderdaad, velen aan boord sympathiseerden met Ismay.Maar deze sympathieën werden niet gedeeld door grote delen van de schaamstreek; bij aankomst in New York werd Ismay al zwaar bekritiseerd door de pers aan beide zijden van de Atlantische Oceaan. Velen waren verontwaardigd dat hij het had overleefd terwijl zoveel andere vrouwen en kinderen, vooral onder de arbeidersklasse, waren gestorven. Hij werd gebrandmerkt als een lafaard en kreeg de ongelukkige bijnaam van “J. Brute Ismay”, onder anderen. Er waren veel smakeloze karikaturen die Ismay de Titanic lieten verlaten. Een afbeelding toont een lijst van de doden aan de ene kant, en een lijst van de levenden aan de andere kant – ‘Ismay’ is de enige naam op de laatste.Het is een populair geloof dat, opgejaagd door de media en geplaagd door spijt, Ismay zich terugtrok in eenzaamheid en een depressieve kluizenaar werd voor de rest van zijn leven. Hoewel hij zeker werd achtervolgd door de ramp, Ismay niet verbergen voor de realiteit. Hij doneerde een aanzienlijk bedrag aan het pensioenfonds voor weduwen van de ramp, en, in plaats van verantwoordelijkheid te vermijden door af te treden als voorzitter, hielp betalen van de veelheid van verzekeringsclaims door de familieleden van het slachtoffer. In de jaren na het zinken, Ismay, en de verzekeringsmaatschappijen waar hij bij betrokken was, betaalde honderdduizenden ponden aan slachtoffers en familieleden van slachtoffers.
J. Bruce Ismay getuigde tijdens het Senaatsonderzoek
echter, geen van Ismay ‘ s filantropische activiteiten zou ooit zijn publieke imago herstellen, en, achteraf gezien, is het gemakkelijk te begrijpen waarom. 1912 was een andere tijd, een andere wereld. Het was een tijd waarin chauvinisme gebruikelijk was en ridderlijkheid werd verwacht. Tot de Eerste Wereldoorlog schudde het perspectief van de wereld op dergelijke zaken, mannen, als de veronderstelde superieure ras, werden verwacht om zichzelf op te offeren voor vrouwen, hun land, of het ‘grotere goed.’Het lijkt erop dat alleen de dood Ismay’ s naam zou hebben gered, want hij was in een bijzonder ongelukkige positie in vergelijking met de meeste andere mannen aan boord van de Titanic: niet alleen was hij een rijke man, maar hij had een hoge positie binnen de White Star Line, een bedrijf veel mensen verantwoordelijk gehouden voor de ramp.
maar de dingen zijn veel veranderd sinds 1912, en het bewijs in Ismay ‘ s voordeel is onmiskenbaar. Dus, in een tijdperk van sociale vooruitgang, is het onvergeeflijk dat de moderne media Ismay blijft bestendigen als de schurk van het Titanic verhaal. Van Joseph Goebbels Nazi-uitlevering, tot James Cameron ‘ s Hollywood-epos – bijna elke aanpassing van de ramp werpt Ismay als een verachtelijke, egoïstische mens. Puur literair gezien is het logisch: een goed drama heeft immers een goede schurk nodig. Maar dit propageert niet alleen verouderde Edwardiaanse waarden, het dient ook om de naam van een echte man verder te beledigen.De schaduw van de Titanic ramp bleef Ismay achtervolgen, de herinneringen aan die noodlottige nacht nooit ver van zijn geest. Hij stierf aan een beroerte in 1936, zijn naam onherstelbaar bezoedeld.James Pitt is geboren in Engeland en werkt momenteel in Rusland als leraar Engels en freelance Corrector. Als hij niet schrijft, kan hij worden gevonden gaan wandelen en het drinken van overvloedige hoeveelheden koffie. Hij is de oprichter van een kleine taal leren website genaamd thepittstop.co.uk
gepubliceerd: 22 januari 2021.
