gevlekte paardenrassen zijn enkele van de meest bekende rassen van vandaag en het blijkt dat ze een prehistorisch verleden hebben.
toen onderzoekers voor het eerst begonnen met het bestuderen van de gevlekte paarden van Pech-Merle, een 25.000 jaar oud grotschilderij in Zuid-Frankrijk met witte paarden met zwarte vlekken, geloofden ze dat de kleuring van de paarden een fantasievolle decoratie was door een Paleolithische kunstenaar. Immers, de prehistorische paarden DNA getest op dat punt alleen onthulde zwarte en Baai kleurstoffen. In 2011 ontdekten onderzoekers uit Duitsland en Engeland het LP-gen in DNA-monsters van prehistorische paarden uit Siberië en Oost-en West-Europa. Het LP-gen is hetzelfde dominante gen dat voorkomt in de meest bekende gevlekte rassen van vandaag: de Appaloosa, de Knabstrupper en de Pony of the Americas (POA). Dit is het gen dat verantwoordelijk is voor die geweldige plekken.
de Appaloosa
het meest populaire gevlekte paardenras in Noord-Amerika is de Appaloosa. De meeste historici geloven dat de genen voor de gevlekte vacht van de Appaloosa voor het eerst via Spanje arriveerden bij de conquistadores, terwijl een nieuwere theorie de voorouders van de Appaloosa in Azië plaatst. De theorie suggereert dat de paarden met Russische jagers kwamen die via de Beringstraat in Alaska aankwamen en Canada binnenkwamen.
waar dat verbazingwekkende spotpatroon ook vandaan kwam, Meriwether Lewis en William Clark merkten het voor het eerst in 1805 toen ze naar wat later bekend zou worden als het Oregon Territory reisden en tijd doorbrachten met de Nez Perce stam. De Nez Perce fokten selectief paarden-iets wat de Europese ontdekkingsreizigers nog nooit hadden gezien onder inheemse stammen-en leken plekken in hun kuddes te bevoordelen.Tegen het einde van de 19e eeuw begonnen de spot-ted “Palouse” paarden zoals ze later werden genoemd, ter ere van het Palouse Valley gebied in de staat Washington, waar ze in overvloed te vinden waren, te verdwijnen. De Nez Perce hadden hun vrijheid verloren in de Nez Perce Oorlog van 1877, en hun paarden waren begonnen te verdwijnen. Terwijl sommige boeren in het Westen Appaloosa ‘ s onder hun kuddes hielden, dreigde het ras uit te sterven.In 1937 kwam een groep liefhebbers van gevlekte paarden bijeen om het ras te redden. De Appaloosa Horse Club werd opgericht en in 1947 waren er 200 paarden geregistreerd bij de club. Vandaag zijn er 635.000 Appaloosa paarden geregistreerd.Appaloosa ‘ s zijn het meest bekend om hun kenmerkende vachtpatronen, waaronder effen kleuren met een deken (de deken kan worden Gespot of niet); luipaardpatronen met donkere vlekken op een witte achtergrond; vernis roan kleuringen; en een verscheidenheid aan andere patronen. Witte sclera rond de ogen, gestreepte hoeven en gevlekte huid zijn andere Appaloosa eigenschappen.
Appaloosa ‘ s variëren van 14 tot 16 handen in de hoogte. Hun hoofden zijn recht en mager, en hun oren zijn van gemiddelde grootte. Ze hebben een diepe borst en goed gespierde, schuine schouders; hun schoft is prominent aanwezig. De rug is kort en recht, en de heupen zijn lang, schuin en gespierd.
tegenwoordig komen Appaloosa ‘ s voor in zowat elke paardensport. Naast racen zijn ze ook te zien in western working events, dressuur, eventing, hunter/jumpers, gymkhanas en western pleasure events. Noem een sport en de Appaloosa doet het.
de Knabstrupper
combineert de schoonheid en het atletische vermogen van een fijn sportpaard met een explosief patroon van vlekken, en je hebt de Knabstrupper, een gevlekt paardenras met een exotisch Europees verleden.
Europeanen gedomesticeerd paarden ongeveer 6000 jaar geleden, en rond 1400 v. Chr., gevlekte paarden begon te verschijnen in de kunst van de oude Egyptenaren. Een Griekse vaas uit diezelfde periode toont een gevlekt paard, en een ijzeren schede gedateerd 800 v. Chr. met vier gevlekte paarden werd gevonden in Oostenrijk. Het is duidelijk dat het spot-ted-paard zich in heel Europa had ontwikkeld.In 1812 kocht een Deense slager genaamd Flaeb een kastanjedekenmerrie van een cavalerieofficier. De merrie, genaamd Flaebehoppen, werd verkocht aan majoor Villars Lunn, die een landgoed bezat genaamd Knabstrupgaard. Lunn fokte de merrie naar een Frederiksborg hengst, een lid van het oudste ras van Denemarken. Het resultaat was een wild gekleurd veulen genaamd Flaebehingsten. Het veulen en zijn moeder werden gefokt op een aantal kwaliteit Deense paarden en produceerde luid gekleurde paarden van goed type. Zo werd het knabstrupper-ras gevormd.
het jonge ras sloeg harde tijden in de jaren 1870 en was bijna verloren. Pas 100 jaar later werd een gezamenlijke inspanning gedaan om de overgebleven paarden te lokaliseren en het ras nieuw leven in te blazen. Appaloosa hengsten uit de VS werden gebruikt om nieuw bloed te injecteren, en de Knabstrup-per vond nieuw leven.In Europa worden momenteel drie verschillende soorten Knabstruppers erkend: sportpaard, barok en pony. Het sportpaardtype staat bekend om zijn uitzonderlijke kwaliteiten in dressuur, eventing en springsport. Het barokke type is een korter, breder paard dat doet denken aan een koets of oorlogspaard. De pony type is kleiner en een favoriete kinderbeugel.Knabstruppers, die worden gewaardeerd om hun aard temperamenten, trainbaarheid en uithoudingsvermogen, zijn enigszins zeldzaam in Noord-Amerika. Als hun Gespot paard ras profiel blijft groeien als een kleurrijke sport paard, kunnen we beginnen om meer van hen te zien in de show ring.
the Pony of the Americas
op het platteland van Iowa in de jaren 50 werd een Appaloosa/Arabian-cross merrie per ongeluk gefokt op een Shetland Pony. Hoewel sceptisch over hoe het resulterende veulen eruit zou zien, overwoog een advocaat genaamd Les Boomhower, die als hobby Shetland pony ‘ s fokte, de merrie te kopen. Maar eerst wilde hij zien hoe het veulen eruit zag.
toen het kleine zwart-wit gevlekte veulen werd geboren, werd Boomhower op het paar verkocht. Hij noemde het veulen Black Hand vanwege een markering op zijn vacht die leek op een handafdruk, en hij overtuigde andere fokkers van Shetland Pony ‘ s om te overwegen om dit veulen de basis te maken van een nieuw gevlekte pony ras. De groep ging akkoord en de Pony of the Americas Club werd geboren.
vroege fokkers van deze nieuwe pony wilden een kind-formaat paard met kleur en veelzijdigheid. Regels voor Pony of the Americas (POA) kenmerken werden vastgesteld, en paardachtigen die niet aan deze eisen konden niet worden geregistreerd. Pony ‘ s moesten binnen de hoogtegrenzen van 44 en 52 inch vallen. Ze moesten kleine hoofden hebben met gewelfde profielen, gespierde lichamen en opvallende Appaloosa kleuren.
met zijn prachtige markeringen en kleine grootte begon het nieuwe gevlekte paardenras aan te slaan. Staatsclubs werden opgericht en begonnen met lokale shows en verkoop. Uiteindelijk werd een world championship show een jaarlijks evenement, en shows worden nog steeds gehouden in het hele land elk jaar.
bijna 70 jaar later is het POA trouw gebleven aan zijn oorspronkelijke doel. Het ras is nog steeds voornamelijk bedoeld voor kinderen en onderhoudt zijn kleur en duurzaamheid. Hoewel de POA is gegroeid enigszins in grootte (de hoogte vereiste veranderd tussen 46 en 56 inch in 1986), het is in wezen dezelfde pony Boomhower bedacht van kort na de stichting van het ras vader werd geboren.Tegenwoordig heeft de Pony of Americas Club meer dan 55.000 geregistreerde pony ‘ s in Noord-Amerika en Europa. POA ‘ s worden in bijna elke sport in de paardenindustrie Gereden, van western pleasure en dressuur tot competitieve trail riding. Enkele van de disciplines aangeboden op POA-goedgekeurde evenementen zijn hunter, plezier rijden, trail en een nieuw toegevoegde klasse genaamd ranch riding, een patroon klasse met verschillende manoeuvres die de enorme veelzijdigheid van de POA ras showcase.
dit artikel over gevlekte paardenrassen verscheen in het mei 2020 nummer van Horse Illustrated magazine. Klik hier om je in te schrijven!
hulpbronnen
Appaloosa Horse Club
www.appaloosa.com
International Colored Appaloosa Association
www.icaainc.com
American Knabstrupper Association
www.icaainc.com
Pony of the Americas Club
www.poac.org