Edgar Allan Poe werd geboren in het eerste decennium van de negentiende eeuw. Hij was betrokken bij een verscheidenheid aan literaire werken, waaronder kritisch schrijven, poëzie, toneelstukken en fictie verhalen. Hij wordt gewaardeerd als de pionier van de moderne detective verhalen, en geprezen als een dichter.
dit artikel behandelt het gemeenschappelijke thema dat voorkomt in de meerderheid van zijn verhalen en poëzie; mysterie en macaber, in vijf van zijn gepubliceerde gedichten. Deze literaire stukken zijn meestal spannend en wagen zich in de diepten van de menselijke psyche, zodat ze zelfs televisie-en filmbewerkingen hebben geïnspireerd (Gioia en Kennedy 65). De vijf gedichten die we zullen onderzoeken zijn meestal gothic fictiewerken, met een vergelijkbaar thema als dood en verloren liefde. In zekere zin kunnen deze gedichten worden beschouwd als onderdeel van een donkere romantiek genre.
een droom in een droom
het eerste gedicht dat we zullen analyseren is ‘een droom in een droom’. In dit gedicht impliceert de verteller dat ons bestaan een droom is in een andere droom. Naast deze, de verteller betekent dat de droom heeft een onvermijdelijk einde dat niet kan worden vermeden, net zoals zand niet kan worden gehouden van het lopen wanneer gehouden in je handen.
Poe legt het element verloren liefde en dood anders vast, in twee scènes, waarbij elke scène in zijn eigen strofe verschijnt. In de eerste scène wordt de verteller gezien als afscheid van een persoon die hij zielsveel liefheeft, in een sereen afscheid. De tweede scène is meer gepassioneerd, als de verteller wanhopig probeert om een handvol zand in zijn hand, die symbolisch is om te proberen vast te houden aan een geliefde, terwijl in hun sterfbed. De wanhoop waarmee de verteller probeert vast te klampen aan het leven is te zien in de retorische vraag en uitroep. ‘O God!”(Poe 2140).
wanneer men het element van de dood bekijkt, is er ook het aspect van het verstrijken van de tijd. In de eerste strofe markeert het vertrek van de minnaar het einde van hun liefde, terwijl de tweede strofe het laten vallen van zand als symbool gebruikt voor het verstrijken van de tijd in een uurglas. De verteller impliceert dat zodra de minnaar is verdwenen, en het zand is gevallen en is weggespoeld, alles wat overblijft is een indruk van hun bestaan, en net als een droom, kunnen ze niet opnieuw worden verworven.In dit gedicht gebruikt Poe de zee als een decor voor dood en tijd, zoals te zien is in de metafoor “the surf tormented shore” (Poe 2140). De metafoor is belangrijk in het uitdrukken van de onvermijdelijkheid van vertrek, als het zeewater zal onverbiddelijk veeg de kust.
hoewel de twee stanza ’s verschillend zijn, verenigt de verteller ze met dezelfde zin aan het einde van beide stanza’ s, “alles wat we zien of lijken/is maar een droom in een droom” (Poe 2140). Deze lijn portretteert wanhoop met het verstrijken van de tijd, waarbij ‘wat we zien’ verwijst naar de eerste droom, terwijl ‘wat we lijken’ de droom binnen een droom is, maar beide dromen zijn.
de raaf
het tweede gedicht ‘De Raaf’ is een duister en beklijvend verhalend gedicht, met afgrijselijke beelden en interne muzikaliteit. De donkere literaire stijl die is gebonden aan taart wordt geïntroduceerd aan de lezer in de eerste regel, “once upon A midnight dreary, while overdened, weak and weary” (Poe 335).
net als het vorige gedicht heeft ook deze het element van dood en verloren liefde, dat wordt aangegeven door de raaf. De raaf wordt symbolisch gebruikt om iets donker en sinister te laten zien. Dit gedicht lijkt op het eerste, omdat de hoofdpersoon wanhopig lijkt te zijn, op zoek naar zijn verloren liefde (Poe 335). Het gedicht richt zich op wat een pijnlijk vertrek lijkt te zijn van een persoon die het karakter dierbaar is, zoals blijkt uit het herhaalde gebruik van ‘lost Lenore’ en ‘radiant maiden’ (Poe 335).De verloren liefde, Lenore, drukt zich uit in de vorm van een raaf, en het lijkt de verteller te kwellen tot een punt van krankzinnigheid. Deze waanzin wordt uitgedrukt via literaire stijlen, waaronder rijm, alliteratie en onomatopoeia, zoals te zien is in de woorden ‘rappen’, ’tikken’ en ‘slapen’ in de eerste strofe (Poe 335). Poe gaat verder in op het aspect van de dood in de tweede strofe, waar hij ons informeert dat de gedachten van de protagonist zijn eigenlijk uit het geheugen, en dat de verteller ziet de dood om hem heen.Poe biedt de protagonist de mogelijkheid om zich te bevrijden van de kwelling van zijn verloren liefde door een ‘bezoeker’te introduceren. Het gebruik van’ bezoeker ‘ in het gedicht lijkt een symbolische weergave te zijn van de behoefte om zich met andere dingen bezig te houden. De protagonist opent de deur naar de ‘bezoeker’, die representatief zou kunnen zijn voor de kennis die wordt gezocht om het verdriet van een verlies te overwinnen. Dit wordt benadrukt wanneer Poe ons vertelt dat het personage zich tot zijn boeken wendt voor “surcease of sorrow” (Poe 335).
de stad in de zee
het derde gedicht van Edgar Allan dat we zullen gebruiken om het element van de dood te evalueren is ‘de stad in de zee’. Het gotische gedicht heeft vijf strofen van ongelijke lengte, waarbij elk een niveau onder de zee beschrijft dat lager is dan de vorige, met betrekking tot een prachtige mysterieuze stad, onder de zee.
Poe beschrijft het wonder als een ’troon’ voor de duivel (2142) die verrassend stabiel is, ondanks zijn lange bestaan. Dit prachtige land wordt waargenomen om geleidelijk te zinken, wat symbolisch is voor de menselijke natuur en de zonde, wat leidt tot de dood, en uiteindelijk naar de hel. We ontdekken dat de stad geen licht van de zon ontvangt, wat betekent dat het ver onder het wateroppervlak ligt.Hoewel Poe de stad onder de zee misschien heeft afgeschilderd als een gelukkige troon voor ‘de dood’, schildert hij haar later af als leeg en gevuld met wanhoop en dood, wat nogal ironisch is. Poe bekijkt het concept van de dood vanuit een andere hoek, in vergelijking met de twee vorige gedichten. In dit gedicht kijkt Poe naar de reis die mensen nemen in de dood, en probeert het gevoel van de dood zelf te beschrijven, door de prachtige stad te vergelijken met geliefden.
hij portretteert de stad op de bodem van de zee, of de dood, als een eenzame plaats, zonder hoop of vreugde; een plek die stil is, met alleen tijd om te veroveren (Poe 2142). Poe richt zich vanaf het begin van het gedicht op de dood en gebruikt verschillende aspecten van symboliek om het uit te beelden, zoals ‘gapende graven’ (regel 30) en ‘dim west’ (regel 3), wat volgens de Egyptenaren symbolisch is voor een zonsondergang en dood.
Poe gebruikt allegorie in dit gedicht om ons te laten zien dat zonden de dood van de menselijke ziel veroorzaken. De zonden zijn het gevolg van rijkdom, zoals Poe het woord ‘exotische architectuur’gebruikt. Het gedicht heeft geen rijmschema, hoewel Poe erin slaagt om de lezer te waarschuwen voor de dalende trend, zoals in de zin “down, down, that town shall settle hence” (regel 50), die nuttig is bij het erkennen van de uiteindelijke verdwijning van de stad, die symbolisch is voor de werkelijke dood van de menselijke ziel.
alleen
in een andere van zijn gedichten, ‘alleen’, portretteert Poe een personage dat er niet bij lijkt te horen; een persoon met andere interesses dan die van andere mensen. Als gevolg hiervan heeft het personage problemen met het verbinden met andere mensen, ondanks dat het een zorgzaam persoon is. Terwijl het vorige gedicht, ‘City in The Sea’ ons vertelt over de reis van stervende mensen, neemt dit gedicht ons mee door het leven van mensen die van geliefden zijn beroofd. Het is zeer waarschijnlijk dat Poe zijn eigen trieste leven uit, en hoe hij voelde ten opzichte van de mensen die hij liefhad en verloor.
het verlies van geliefden door de dood leidt tot eenzaamheid van de nabestaanden. Zulke mensen worden geobserveerd om dingen te zien die anderen misschien niet kunnen zien, een mysterie, dat ervoor zorgt dat hij alleen is. Dit wordt afgebeeld in de twaalfde Regel, “het mysterie dat mij nog bindt” (Poe 928).
deze waarnemingen zijn meestal negatief, zoals blijkt uit de lijnen die volgen. De laatste twee regels geven aan dat er goede en positieve dingen gebeuren rond, hoewel hij niet in staat is om mee te doen in het geluk, “demon in my view” (regel 22). Het gedicht is een weerspiegeling van een persoon die lijdt aan verloren liefde, of de dood van een naaste persoon. Het kijkt naar de ontberingen die mensen tegenkomen in het leven, worstelingen en verliezen; de ‘demon’ die mensen ervan weerhoudt om van het leven te genieten zoals andere mensen dat doen.
Ulalume
het laatste gedicht dat we zullen bekijken door Poe is ‘Ulalume’. Dit gotische gedicht heeft een treurige toon, en het is duidelijk dat Poe was niet enthousiast in het verbeteren van de duidelijkheid.
dit gedicht is geïdentificeerd als een ongrijpbare kwaliteit, met verschillende niveaus van bewustzijn, en een toon die diepe wroeging uitbeeldt die onherstelbaar is. Ulalume is symbolisch voor een verlangen dat vergeten is, maar bij zijn terugkeer brengt het een gevoel van verschrikking met zich mee over de hoofdpersoon, waardoor hij doelloos in wanhoop rondloopt.
dit gedicht geeft ons nog een ander perspectief van verloren liefde en dood. Het is een jaar geleden dat de hoofdpersoon zijn liefde verloor, en het is duidelijk dat hij problemen had met het verlies. Poe portretteert de dood met sombere lagen om een sfeer te ontwikkelen die een spookachtige onderwereld voorstelt. Dit gedicht gaat over het verlies van een geliefde of de dood.
om dit uit te drukken, bestaat de verteller in een wereld die noch fictief noch echt is, omdat hij onbewust rouwt over de dood van Ulalume, die alleen bij naam bij ons bekend is. Het feit dat zijn ziel een onafhankelijke identiteit heeft, een vrouw genaamd psyche, impliceert dat de verteller een innerlijk conflict heeft. Zijn obsessie met zijn zoektocht wordt gezien als hij verwijst naar de maan als Astarte, in erkenning van haar schoonheid. Zijn innerlijke ziel lijkt gecomponeerd te zijn, en kan symbolisch zijn voor zijn overleden vrouw die wil dat de verteller aan zijn angst ontsnapt (Poe, Poe ‘ s poëzie samenvatting en Analyse 1).
conclusie
in zijn geschriften gebruikt Poe ingewikkelde woordenschat om zijn boodschap door te geven. De vijf hierboven besproken gedichten maken deel uit van een dark romanticism genre, met focus op het element van de dood en verloren liefde. De gedichten hebben verschillende perspectieven van verloren liefde en dood, van het effect van het vertrek van een geliefde door de dood, tot het proces van de dood zelf.
we krijgen ook de kwelling te zien die ontstaat wanneer mensen niet kunnen ontsnappen aan hun verdriet om het verlies van een geliefde, zoals in het gedicht ‘Ulalume’. Om Poe de donkere en sombere scènes te laten maken en de hoofdthema ‘ s te benadrukken, gebruikt hij herhaling en complexe woordenschat. Een dergelijke stijl vereist dat de lezer om te beraadslagen, in tegenstelling tot gewoon lezen voor plezier.
geciteerde werken
Gioia, Dana en X. J. Kennedy. Literature: An Introduction to Fiction, Poetry, Drama, and Writing, Compact Interactive Edition (6e editie). London, England: Longman, 2009. Afdruk.
Poe, Edgar Allan. Poe ‘ s poëzie samenvatting en analyse. 1999. Web. <https://www.gradesaver.com/poes-poetry/study-guide/summary-ulalume>.
Poe, Edgar Allan. Het Literatuurnetwerk. 2000. Web. <http://www.online-literature.com/poe/>.