hoe mensen hun eigen natuur zien is een vraag die wordt gesteld aan de basis van elk ethisch systeem. Sommige gemeenschappelijke opvattingen ontkennen het bestaan van enig doel voor het leven, of Van enig goddelijk plan dat mensen anders maakt dan andere wezens. Deze meningen zien de mensheid als een evoluerend dier. Een ander gezichtspunt benadrukt het spirituele aspect van het leven, resulterend in de verzaking van de wereld en het geloof dat het martelen van iemands lichaam een deugd is die de ziel dient. Een derde kijk op de menselijke natuur heeft de neiging om het intellectuele aspect van het leven te overbelasten, waarbij voorbij wordt gegaan aan het feit dat mensen zowel goddelijke leiding als intellect nodig hebben. Een andere visie zet de zonde buiten proportie, wat leidt tot een pessimistische kijk op het leven die ervoor zorgt dat mensen zich voortdurend achtervolgd voelen door hun zonden. Islamic View of The Human
Islam beschouwt de mens als een geheel verschillend van andere wezens, aangezien de mens de trustees van God op aarde is. Dit standpunt heeft de belangrijkste effecten op de vooruitzichten van een persoon die kunnen worden samengevat in vier fundamentele punten. De eerste is zelfacceptatie door het realiseren van de eigen aard, of het nu zwakheden of sterke punten zijn. Dit resulteert in een mentaal evenwicht: mensen worden niet achtervolgd door hun zonden en zwakheden, noch te arrogant over hun sterke punten. Het tweede punt is, door te beseffen dat mensen de trustees van God zijn, moeten ze zich houden aan de beperkingen die hij voor hen op aarde heeft gesteld. Deze beperkingen zijn niet in tegenspraak met individuele eigendom; ze voorkomen alleen dat mensen misbruik maken van de gaven die God hun in handen heeft gegeven. Het onverstandig gebruik of de vernietiging van het milieu wordt beschouwd als een morele misdaad.
de Islam beschouwt het milieu bijvoorbeeld als een persoonlijk vertrouwen en niet als persoonlijk eigendom. Daarom wordt de vernietiging of het onverstandig gebruik van het milieu beschouwd als een morele misdaad. Zelfmoord wordt ook als moreel verkeerd beschouwd omdat het lichaam een van Gods gaven is die aan mensen zijn toevertrouwd, die zij zouden moeten gebruiken om hun missie als trustees te vervullen. Zelfs geld wordt beschouwd als een trust; mensen kunnen het niet verbranden en beweren dat ze vrij zijn om hun eigendom te gebruiken zoals ze willen. De zelfacceptatie van mensen en de grenzen van het vertrouwen leiden tot een geïntegreerde kijk op het leven, die het onderscheid tussen spirituele en materiële aspecten van het leven weigert. Dit voorkomt de verwarring die ontstaat bij het verdelen van het leven in twee verschillende gebieden en het vaststellen van bepaalde regels die van toepassing zijn op het ene gebied, ongeacht het andere. Eén vers in de Koran zegt wat betekent
(Al-Mulk 67:1-2)
dit betekent dat het islamitische perspectief het leven ziet als een test, die aangeeft dat het leven niet alleen een ervaring is die een persoon doormaakt zonder een doel te hebben. Integendeel, het onderscheid en de waardigheid van het menselijk ras ligt in het optimaal benutten van hun materialistische, intellectuele en geestelijke vermogens om zwakheden en tekortkomingen te overwinnen en hun missie als trustees te vervullen. Dit Islamitische standpunt streeft niet alleen naar individuele vroomheid, maar het voorziet ook in een meer dynamische kijk op het leven die actieve deelname van mensen vereist om het verkeerde recht te zetten en te streven naar vrede en sociale rechtvaardigheid. Islamitische kijk op het universum. De ethische kijk op het individu en zijn gedrag wordt niet alleen beïnvloed door de visie van de persoon op zijn eigen aard, maar ook door de visie van de persoon op de wereld om hem heen. De Islam beschouwt het universum als een hulpmiddel om de mensheid te helpen zijn rol als beheerder van God op aarde uit te voeren.
de Islam ziet het hele universum als ondergeschikt aan de mensheid …
een vers in de Koran verklaart dit gezichtspunt:
(An-Nahl 16:14)
dit bewijst dat in tegenstelling tot sommige gemeenschappelijke opvattingen over natuurlijke fenomenen als een tegenstander van de mens, Islam ziet het hele universum als ondergeschikt aan de mensheid om hun plicht te vervullen.Veertien honderd jaar geleden verduidelijkte de Koran dat God het hele universum schiep en het ondergeschikt maakte aan de mensheid zodat hij de natuur kon verkennen en benutten.Dit is bedoeld in de Koran waar Allah zegt wat betekent:
(Al-Jathiyah 45:13)
een ander vers verwijst naar het benutten en nadenken over fenomenen in de natuur als een morele verplichting en een deel van het vertrouwen van de mens op aarde:
(Al-A ‘ raf 7:185)
Concept van aanbidding in de Islam
in de Islam betekent aanbidding niet alleen het uitvoeren van bepaalde religieuze rituelen, omdat elke activiteit in de Islam kan worden beschouwd als een daad van aanbidding, zolang aan twee belangrijke voorwaarden wordt voldaan. Een voorwaarde is de zuivere en heilzame intentie achter deze activiteit en dat het bedoeld is voor gehoorzaamheid aan God, ongeacht het type activiteit. De andere voorwaarde is dat deze activiteit moet worden gedaan binnen de grenzen voorgeschreven door God. In die zin zou het hele leven van de gelovige in principe een voortdurende daad van aanbidding kunnen zijn, of iemand nu op het werk of op school is, of zelfs winkelen en tijden van recreatie. Een vers in de Koran verwijst naar dat door te zeggen wat betekent
(Al-A ‘ raf 7:32)
een ander sleutelvers in de Koran zegt wat betekent
(Adh-Dhariyat 51:56)
natuurlijk kan men dit vers niet interpreteren als God die mensen beveelt om voortdurend te bidden. Het betekent alleen dat door te leven volgens Gods geboden met een zuivere en gezonde intentie achter elke activiteit, het leven daadwerkelijk een voortdurende daad van aanbidding wordt.Leren in de Islam
in de Islam wordt het leren zelf beschouwd als een daad van aanbidding, op voorwaarde dat het binnen Gods grenzen ligt en met een goed motief. Het allereerste woord dat in de Koran werd geopenbaard was ” Lees.”Door het belang van leren in de Islam te bevestigen, moedigen de Koran en de profetische traditie leren aan. Het allereerste woord dat in de Koran werd geopenbaard was iqra ‘(lees) (Al – ‘ Alaq 96:1). In de eerste paar verzen van deze zelfde soera (hoofdstuk) wordt onderricht twee keer genoemd en wordt de pen genoemd als een van de leermiddelen.Een vers zegt wat betekent
(Fatir 35:28)
dit betekent dat mensen die de juiste kennis en oprechtheid hebben om zorgvuldig en objectief te studeren, meer op de hoogte zouden zijn van Gods kracht en barmhartigheid en meer godvrezend zouden zijn dan degenen die onwetend zijn. Een ander vers zegt wat betekent:
(Al-Mujadilah 58:11)
het vers specificeert niet het type kennis dat een persoon verondersteld wordt te leren omdat, in de Islam, elke nuttige kennis voor de mensheid wordt beschouwd als een manier om hogere graden te krijgen. De Profeet Mohammed (vrede zij met hem) informeert ons in een van zijn uitspraken dat de engelen hun vleugels uit te breiden voor mensen die kennis zoeken, die het belang van oprecht zoeken naar kennis toont en hoe de engelen zijn tevreden en tevreden met die daad.In die zin is leren om een evenwichtige beschaving op te bouwen die materiële en morele vooruitgang combineert eigenlijk een plicht van elke moslim, zowel mannelijk als vrouwelijk.
Basics of the Islamic Moral Code
het leven is een test waar een persoon eervol en met succes uit moet komen.
de ethische theorie, zowel seculier als religieus, wordt geconfronteerd met vier fundamentele problemen die niet duidelijk worden beantwoord. De eerste is wat is het ultieme goed dat een persoon streeft naar? Sommige filosofen beantwoordden deze vraag door te zeggen dat het uiteindelijke goed geluk is; anderen dachten dat het het gevoel van plicht is; en een andere groep zei dat het perfectie is. Het ultieme goed vanuit het islamitische perspectief is het nastreven van het plezier van God en het vervullen van de rol van trusteeship. Dat is de reden waarom het leven wordt beschouwd als een test die een persoon moet komen eervol en met succes.
er zijn twee criteria om te beoordelen of een handeling een ultiem goed is of niet. De eerste is dat deze daad moet helpen Gods welbehagen te bereiken, en de tweede is dat deze daad mensen helpt met succes door het leven te gaan zonder God te beledigen of andere goede activiteiten te belemmeren. De tweede vraag is, wat is de ultieme bron van kennis van goed en kwaad? Er werden verschillende antwoorden gegeven, zoals experimenteren, intuïtie en intellect. Zeker, de Islam verwerpt het gebruik van al deze bronnen niet, maar het plaatst deze bronnen eenvoudig in perspectief onder de brede leiding van goddelijke openbaring. Dit betekent dat de uiteindelijke maatregel voor het onderscheid tussen goed en kwaad openbaring is, dat kennis afkomstig is van God, die geen gebreken heeft in zijn kennis.
de derde en vierde vraag over de sancties op moraliteit zijn, Wie heeft het recht om de morele wet te handhaven, en wat zijn de motieven achter mensen die de morele code volgen? Voor een moslim zijn sancties op moraliteit en de motieven erachter een combinatie van zowel angst als liefde. God vrezen, niet door alleen bang voor hem te zijn, maar Hem vrezen in de zin van hem niet te willen mishagen aan wie mensen alles te danken hebben, inclusief hun eigen bestaan. Ook, het nastreven van Gods liefde door het erkennen van Zijn gunsten en door weg te houden van alles wat hem niet bevalt, wat een nobeler motief is. Dit is hoe de ethische theorie wordt beantwoord binnen het islamitische kader.
Door Dr. Jamal Badawi