de eerste gebouwen in de buurt waren het ziekenhuis en de huizen van de chirurgen. Het ziekenhuis lag direct ten zuiden van het Huis van de koopman. In 1802 bouwde Nicholas Bayly een groot huis met een karakteristiek mansardedak voor zichzelf aan de oostelijke kant van High Street min of meer voor de site. Dit werd kort gevolgd door het huis van Robert Campbell, ook aan de oostelijke kant van de weg.
de eerste gedocumenteerde bezetting van het terrein van het koopmanshuis na de Europese aankomst was de pacht van het land door kapitein Waterhouse. Zijn huurovereenkomst, afgebeeld op Grimes’ kaart van 1800, beslaat beide zijden van de uitlijning van de hoofdstraat. Waterhouse was een marinekapitein en diende op het eerste Vlootschip Sirius als adelborst. Hij keerde terug naar Engeland en nam deel aan marineacties, maar werd aangemoedigd om terug te keren naar de kolonie, het importeren van de eerste Merino schapen. Zijn toelagen omvatten land in Liberty Plains en Parramatta, en huurcontracten binnen Sydney op The Rocks en Garden Island. Hij keerde voor het laatst terug naar Engeland in 1800. Er zijn geen permanente structuren te zien in schilderijen of tekeningen die zijn land tonen.Robert Campbell kwam in 1798 uit India naar Sydney, waar hij werkte als koopman en handelaar in een familiebedrijf. Zijn komst en enthousiasme om zich te vestigen als een resident handelaar gaf hem sterke steun van gouverneur Hunter. Toen hij grond kocht bij Dawes Point, begon hij pakhuizen, werven en een thuis voor zichzelf op te richten en begon hij importlijnen te ontwikkelen die nog steeds de enige bron van essentiële voorraden waren. Om te zorgen voor het betalen van retourladingen, moedigde hij de afdichtingsindustrie aan. Hij nam ook de huurovereenkomsten van kapitein Waterhouse over, die uiteindelijk werden omgezet in eigendom verleend land, wat resulteerde in hem het beheer van een aanzienlijk deel van Dawes Point, met Campbell ‘ s Cove steeds een deel van de genoemde haven landschap. De focus van Campbell ‘ s activiteiten lag op de rand van het water, met faciliteiten voor schepen en opslag. Het landschap van het schiereiland omvatte een aanzienlijke bakstenen muur die zijn land omringde van George Street tot Gloucester Street. Het land binnen het lijkt te zijn vrijgemaakt, maar bleef de oorspronkelijke rotsachtige helling.Gedetailleerde kaarten van 1822, 1831 en 1836 tonen geen structuren op het land, maar in 1843 zijn de effecten van onderverdeling door Campbell weergegeven met huizen die de rand van zijn land bezetten. Het Merchant ‘S House land werd toegekend aan Robert Campbell op 16 oktober 1834, na een lange periode als Campbell’ s pacht. Tegen die tijd had Campbell zijn bedrijf sterk uitgebreid en begon weidegang in de Monaro en Westelijke vlakten. Hij was ook een oorspronkelijke aandeelhouder van de Bank Of New South Wales. Campbell wordt positief herinnerd door de geschiedenis, met een reputatie voor eerlijkheid in de handel en niet het gebruik van zijn macht als een van de belangrijkste handelaren om overmatig invloed op het politieke landschap. Campbell overleed in 1846.Het begin van de jaren 1840 was een economische depressie in NSW, die het gevolg was van de geleidelijke stopzetting van het vervoer en de daaruit voortvloeiende stijging van de arbeidskosten, ernstige herhaalde droogtes en vooral de pijn van de overgang van een door de staat gesubsidieerde naar een handelseconomie. Hoewel Campbell de depressie beter heeft doorstaan dan de meeste grotere handelaren, koos hij er nog steeds voor om zijn land onder te verdelen. Hoewel Campbell eigenaar was van het gebied vanaf Campbell ‘ s Cove, waren het gebruik en de uiteindelijke waarde beperkt tot een beperkte maritieme handelsfunctie. Selectieve onderverdeling stelde hem in staat om kapitaal aan te trekken zonder afbreuk te doen aan de manier waarop zijn trading base opereerde. In 1841 verdeelde hij blokken grond die Begrensd werden door George Street, Atherton Place en Gloucester Street. Eén toewijzing, Nee. 4, werd overgebracht naar John Martyn en James Combes voor £ 825 in juni 1841. Dit was de zuidoostelijke hoek blok van Campbell ‘ s land en gelegen op de noordelijke hoek van George Street en een kleine laan, aanvankelijk genaamd Union Lane. Martyn en Combes bouwden een drie verdiepingen tellend gebouw op de hoek, met een bijpassende partner voor het wordt gebouwd op ongeveer hetzelfde moment op de tegenoverliggende hoek van de straat. Het north corner building van George Street en Atherton Place werd nummer 47 George Street. De bijbehorende gebouwen zijn ontworpen door John Bibb.Martyn en Combes werkten als loodgieters, schilders en glazenmakers in een gebouw op slechts 500 meter van George Street op de hoek van Jamison Street, maar hadden duidelijk genoeg kapitaal om te investeren in een aanzienlijke Bouw. Enkele jaren later, na Campbell ‘ s dood in 1846, verkocht zijn zoon George ook de naburige toewijzing nr. 5 aan Martyn en Combes, voor een bedrag van £300. 43-45 George Street, hoewel andere nummering werd gebruikt in de late 19e eeuw.In September 1848 richtten Martyn en Combes het Huis van de koopman op. Ze werden beschreven als ‘nieuw opgetrokken stenen gebouwen, gelegen in George-street North, tegenover de Heren Campbell’s, bestaande uit een woonhuis en ruime winkels, vol met alle gemakken’. Het werd genoteerd als stenen muren, drie verdiepingen, een leien dak en een 33-voet (10 m) voorgevel op George Street.
zowel nr. 47 als nr. 43-45 waren gebouwd met de bedoeling om te worden verhuurd of verhuurd aan andere gebruikers. Sydney Cove werd drukker tijdens de jaren 1840 als het succes van de wolindustrie bracht rijkdom, handel goederen en aangemoedigd immigratie. Investeren in de infrastructuur van de handel kan een gok zijn geweest in 1841, maar zou een veilige inzet zeven jaar later zijn bewezen. De eerste bekende bewoners van 43-45 waren Lawrence en Steven Spyers, die in 1850 zowel het huis als de winkel bezetten. Twee jaar later werd de residentie bezet door Archibald Walker, een koopman, en Martyn en Combes bezetten de winkel.Martyn bewoonde de residentie van 1859 tot aan zijn dood in 1864 en de winkel van Martyn en Combes. De twee gebouwen nrs. 43-45 en No. 47 lijken door Martyn en Combes als één geheel te zijn behandeld, zoals blijkt uit gedetailleerde plannen die in deze periode beginnen te verschijnen. De dood van John Martyn betekent het begin van een snelle omzet van huurders en bewoners. Na de dood van John Martyn leidde zijn zoon William de zaak in de winkel, maar de residentie werd in 1865-1867 bewoond door William Rielly.
het koopmanshuis zelf was geschikt als woonhuis voor respectabele zakenlieden. De opeenvolging van zeepfabrikanten en productiechemici suggereert dat de plaats met de aangrenzende winkel ook geschikt was voor dat type lichte industrie, hoewel het niet direct het maritieme of handelskarakter van de rotsen weerspiegelde, in tegenstelling tot de wolmakelaars en handelaren die in de buurt van de haven moesten zijn. Dat deze vermoedelijk aromatische transacties naast woningen konden worden uitgevoerd, suggereert dat de verwachtingen van de huurders niet te hoog waren.
Edward Row and Co. in eerste instantie bezet nr. 47, en vervolgens uitgebreid tot No. 45 in 1876, en tegen 1882 hadden zij ook de residentie overgenomen. Row wordt vermeld als een groothandel en productie chemicus.Er is weinig bekend over de firma Edward Row, afgezien van hun producten. Hun eerdere kantoren vermeld in advertenties zijn in King Street en Bank Court, Sydney, en de eigenaren waren John en Edward Row. Een advertentie citeert ze als opgericht in 1820. Als groothandelaar-en productiechemicus is het waarschijnlijk dat Row zelf producten van andere fabrikanten produceerde en verder verkocht, mogelijk in bulkvolumes verpakkend voor de koloniale markt.Row ‘ s Embrocatie was waarschijnlijk hun belangrijkste product, te oordelen naar zijn uiterlijk als een groot letterteken op de noordelijke zijde van nr. 43 in de late 19e eeuw. Het was een verband voor snijwonden en schaafwonden bij dieren, maar mensen gebruikten het ook. Het patent voor Josephson ‘ s Australische zalf werd rond 1870 gekocht en onder de oorspronkelijke naam verder geproduceerd. Ze worden ook geadverteerd als fabrikanten van hartig, zeeppoeder en azijn, evenals farmaceutische producten.
As manufacturing and importing chemists Row and Co. kan worden verwacht chemische voorraden in bulk te hebben gekocht en eventueel al verpakt voor verkoop via apothekers en agrarische leveranciers. Ze zouden waarschijnlijk bulkmaterialen hebben herverpakt in containers te koop, en zijn waarschijnlijk hun eigen productie op de site hebben uitgevoerd. Dit zou dus de opslag van in bulk ingevoerde chemicaliën, voor de verpakking waarin het vervolgens zou zijn verdeeld, een assortiment van machines voor hun eigen productie, met inbegrip van mengers, mengers en pill machines vereisen. Deze kunnen met de hand bediend zijn of aangesloten zijn op een kleine stoommachine die voldoende aandrijfkracht zou hebben geleverd.Edward Row en co bewoonden het pand tot 1921, waarna ze drie jaar met een andere bewoner deelden en in 1924 de bezetting beëindigden na een totale huur van 48 jaar. Gedurende deze laatste jaren bewoonde elektrotechnicus Cecil Row, waarschijnlijk verwant aan de familie Edward Row, ook de residentie.
a box manufacturing company, Lawley and Co. bezet de winkel in 1925.In 1902 werden de gebouwen hervat door het Rocks Reshapting Board. Kavels 4 en 5 werden verkocht aan het bestuur voor £4,420/3/9. De Raad van bestuur was opgericht om particulier eigendom te verwerven in de rotsen voor herontwikkeling, omdat de 1900 builenpest uitbraak had bewezen dat de oude en slecht geplande woonwijk een klaar ontvangst voor ziekte-dragende ratten uit de al even oude en slecht geplande werf faciliteiten. Hoewel dit gedeeltelijk waar was, werden de tekortkomingen van de bestaande havenfaciliteiten erkend en werden plannen opgesteld voor een moderne haven, die de verwerving en consolidatie van grond door de overheid enkele blokken van de waterkant vereiste. Terwijl veel huizen binnen de rotsen werden gesloopt, bleef het gebruik van het koopmanshuis voor productie, zaken en residentiële bezetting relatief onaangetast.In 1927 verkreeg de Sydney Harbour Trust (SHT) de controle over het eigendom van de rocks Reshapting Board. Dit was onderdeel van een continu proces van verwerving van eigendommen binnen de rotsen en molenaars punt dat was begonnen toen de SHT werd opgericht in 1900. Hoewel het belangrijkste doel niet was om eigendommen te beheren, nam het deze rol op zich vanwege een gebrek aan strategische richting na de Eerste Wereldoorlog.
het eerste pension werd uitgegeven aan Mary Grady (of O ‘ Grady) voor de gecombineerde nrs. 43-45 in 1928. Enkele wijzigingen waren nodig om de nieuwe vorm van gebruik toe te staan, en dit is waarschijnlijk de reden voor partitionering, en toegang wordt geduwd door tussen de woning en de winkel op elk niveau. Een badkamer werd toegevoegd op niveau 1 bij de Trapland.
in 1934 werden verdere wijzigingen geregistreerd, waaronder een nieuwe keuken en verbeteringen in de watervoorziening en het toilet, evenals verdere verbeteringen in de toegang tussen de twee gebouwen.Mary Grady ‘ s kleindochter Joan Cubis werd geïnterviewd in het huis in 1993 voordat de meest recente conservatiewerken plaatsvonden. Joan woonde met haar grootmoeder in het huis vanaf 1928. Haar grootmoeder was verhuisd van Fort Street vanwege de bouw van de Harbour Bridge. Mary Grady werd in 1935 vervangen door Haigh Zlotkowtski, die bleef tot 1941. De toegangspunten van nr. 45 tot nr. 47, die waarschijnlijk waren afgesloten toen de SHT het overnam, werden heropend.
het is ook bekend dat de Indiase marine het pand gebruikte voor accommodatie in de periode 1941-1942 en mogelijk daarna. Zoekopdrachten van Australische Archieven hebben geen relevante bestanden met betrekking tot deze gevonden, maar deze kunnen in de toekomst verschijnen. De Indische matrozen werden ingekwartierd terwijl de corvetten die ze naar huis moesten zeilen klaar waren.Vanaf 1943 begon Alice Auguston opnieuw met het huren van een pension. Wijzigingen omvatten gasleveringen aan keukenruimtes en het omsluiten van een aantal van de achterste openingen in nr. 45. De familie Auguston behield het contract tot 1985.
informatie over het gebouw in de periode van het einde van de Tweede Wereldoorlog tot het einde van de vorige eeuw is schaars. De familie Auguston bleef het huurcontract houden. De Maritime Services Board (opvolger van de Sydney Harbour Trust) bleef eigendom tot het midden van de jaren 1980, toen het eigendom werd overgedragen aan de Sydney Cove Authority. Het koopmanshuis en de aangrenzende gebouwen werden beschouwd als belangrijke onderdelen van het historische weefsel dat zou worden bewaard in het proces van de ontwikkeling van nieuwe kantoorterreinen. Zoals bekend heeft een combinatie van groene verboden en politieke realiteit ervoor gezorgd dat bepaalde programma ‘ s niet konden doorgaan zoals oorspronkelijk gepland. Het eindresultaat was dat nos. 43-45 werden behouden en kwamen uiteindelijk in het bezit van de Sydney Cove Authority, later de Sydney Harbour Foreshore Authority (SHFA).Het gebouw aan de zuidelijke kant van de lane, corner George Street, dat overeenkwam met het gebouw van Martyn en Combes op nr. 47, werd gesloopt in de jaren 1920 en vervangen door een ander groter gebouw, nu bekend als de Old Sydney Holiday Inn, gebouwd in 1923-26. Dit Grotere gebouw weerspiegelde een 20e-eeuwse schaal van de bouw die het scheidde van de 19e-eeuwse laagbouw commerciële architectuur in de rotsen.Het gebouw dat was gelegen in de achtertuin van de nummers 43-45 en gebouwd rond 1882, fronting Atherden Place werd bezet door Bushells in het midden van de jaren 1930. hun hoofdkantoor en koffie roosteren operatie was in Harrington Street. Het werd later gebruikt als een winkel door Howard O ‘Farrells, een import-export bedrijf gevestigd op Cumberland Street, tot de sloop in de jaren 1980.
vanaf 1985 Merchant’ S House is gebruikt voor een aantal verschillende doeleinden. In C. 1995 het Westpac Museum of banking werd uitgebreid tot het gebied te bezetten achter nrs. 43-45 die de voetafdruk van de C dekt. 1882 shed. Er zijn geen gegevens gevonden van wat door de werken werd verwijderd, en er wordt aangenomen dat al het eerdere archeologische bewijs is vernietigd.Van 1991 tot 1994 ondernam SHFA een uitgebreid programma van interne en externe conservatiewerkzaamheden aan Merchant ‘ S House. Dit omvatte een aantal archeologische monitoring werk binnen en voor het gebouw. De archeoloog, Jane Lydon, rapporteerde dat de structuur was gesneden in gesteente had beperkt Archeologisch potentieel, en dus onderzocht ze opgebouwde puin dat had opgehoopt in de kelder gebied. Dit bleek dat de kelderverdieping kan oorspronkelijk zijn timbered, als de afzetting van bitumen, donkerbruine vulling en recente dumping zat over natuurlijke uitgegraven gesteente. Josephsons Australische zalf en Rijen Embrocation flessen werden gevonden in de vulling van de bodem geul in de zuidelijke muur van de kamer, bevestiging dat deze openingen waren toegevoegd tijdens de periode van hun bezetting.
materiaal afkomstig van lagen op de zolderverdieping van de woning wordt hoogstwaarschijnlijk geassocieerd met de bewoning door Thomas Gainsford, de Minister van de Mariner ’s Church of Charles Smith, vermeld in verschillende Sands directory’ s als boekhouder en banketbakker.= = Plaatsen in de nabije omgeving = = de onderstaande figuur toont nabijgelegen plaatsen in een straal van 16 km rond de stad. Het werk ging verder met de veronderstelling dat de plaats zou worden overgedragen aan de National Trust in een peperkorrelverhuur, in ruil voor het voortdurende beheer als museum. Verschillende geconserveerde ruimtes, waaronder de eerste verdieping Salon, kelder keuken en verschillende zolderkamers werden gepresenteerd in een huis museum context. In 1994 opende Charles, Prins van Wales, Het National Trust Toy Museum, bestaande uit de James Hardie Toy Collection.Het Speelgoedmuseum sloot rond 1995 en de National Trust ontruimde de plaats. Het gebouw bleef leeg tot 1999. De Shfa Education Unit bezette vervolgens Merchant ‘S House en exploiteerde haar” Children Stepping Back in Time ” programma. Vanaf 2000 Shfa ’s Sydney Learning Adventures programma heeft gewerkt uit de plaats en gebruiken voor de interpretatie van historische onderwijsprogramma’ s.