licht breekt waar geen zon schijnt;
waar geen zee loopt, het water van het hart
duwt hun getijden in;
en, gebroken geesten met gloeiwormen in hun hoofd,
de dingen van licht
Vijlen door het vlees waar geen vlees de botten kruipt.
een kaars in de dijen
verwarmt de jeugd en het zaad en verbrandt de zaden van de leeftijd;
waar geen zaad roert,
de vrucht van de mens unrinkles in the stars,
helder als een vijg;
waar geen was is, toont de kaars zijn haren.
de dageraad breekt achter de ogen;
van schedelpalen en tenen glijdt het winderige bloed
als een zee;
niet omheind, noch gespietst, de luchtstromingen stromen naar de staaf
met een glimlach de olie der tranen.
nacht in de sockets rondes,
zoals sommige pek maan, de grens van de bollen;
dag verlicht het bot;
wanneer er geen kou is, ontkoppelen de villen
de winterjassen;
de film van de lente hangt aan de deksels.
licht breekt op geheime percelen,
op gedachtenstippen waar gedachten ruiken in de regen;
wanneer logica afsterft,
het geheim van de grond groeit door het oog,
en bloed springt in de zon;
boven de afvaltoewijzingen stopt de dageraad.
meer van Dylan Thomas:
- Elegie
- onze eunuch dromen
- weigering om te rouwen over de dood, door brand, van een kind in Londen
- van de eerste Liefdeskoorts tot haar Pest
- klaagzang
- maak me een masker