de film Breathless uit 1960 was een mijlpaal in de moderne cultuur, niet in de laatste plaats voor zijn verbluffende jazz-soundtrack van de Frans-Algerijnse pianist-componist Martial Solal. De film werd geregisseerd door Jean-Luc Godard, die, in een schuine knipoog naar de manier waarop nostalgie heeft vormgegeven popcultuur, beroemde zei: “Het is niet waar je dingen uit te nemen – het is waar je dingen naar toe.”
deze uitspraak geldt voor de wereld van de muziek, waar imitatie en inspiratie vaak de twee fundamenten van nieuwe triomfen zijn geweest. Solal grapte dat het maken van Godard ’s soundtrack was gewoon” een betaald optreden “als hij speelde rond met de” Hollywood jazz ” zo populair op het moment. In feite, het was een mooie synthese als hij putte uit verleden Muzen, zoals Django Reinhardt, Sidney Bechet, en Bud Powell, om zijn Atmosferische soundtrack te creëren.
luister tijdens het lezen naar onze Nostalgia-afspeellijst hier.
een proces van assimilatie
het proces van assimilatie is zo oud als geschreven muziek. Klassieke componisten bestudeerden de oude meesters door ze letterlijk te kopiëren, parafraseren en na te bootsen; sommige van de beste van de barok, door JS Bach en Händel, is een recycling van oude meesters. In meer moderne tijden, The Beatles gekopieerd en geïnterpreteerd de nummers van succesvolle bands, terwijl ze leerden hun ambacht en uitgevonden manieren van het componeren van hun eigen briljante muziek. Op hun beurt zijn hun nummers gedupliceerd en gekanaliseerd door andere muzikanten – soms als een oefening in nostalgie, andere keren als een manier om songcraft te leren op dezelfde manier als de Beatles deden.In het jaar dat Breathless werd uitgebracht, maakte John Coltrane – die, net als Solal, ook geïnspireerd was door het sopraansaxofoongenie Bechet – een van zijn baanbrekende opnames, een versie van “My Favorite Things.”
de jazzsaxofonist verklaarde openlijk dat hij “zeer geïnteresseerd was in het verleden” en wist dat rusteloze nieuwsgierigheid hem zou helpen groeien als muzikant. Als tiener was Coltrane onder de indruk van Coleman Hawkins’ plaat “Body And Soul” uit 1939, beschouwd als een van de eerste tremoren van bebop. Als zoon van een kerkpianist moeder en violist vader, zou Coltrane misschien het quicksilver karakter van de bron van dit iconische jazzstuk hebben gewaardeerd. Hawkins was geïnspireerd door het horen van de melodie van een Tzigane violist in een Hongaarse nachtclub in Oostende in 1937.Zelfs de beste jazzimproviders bestudeerden de opnamen van andere jazzmuzikanten – ze transcripten hun solo’ s en repeteerden ze soms als composities – en Coltrane was niet anders. Hij zei: “Ik kreeg een kopie van ‘Body And Soul’ en luisterde heel hard naar wat hij aan het doen was.”
toen hij serieuzer werd over zijn muziek, zei Coltrane dat hij ” nogal wat van mijn tijd besteedde aan harmonische studies in mijn eigen bibliotheken.”Het harde werk leverde zijn vruchten af in oktober 1960 toen de 34-jarige Coltrane naar Atlantic Studios in New York ging om zijn album My Favorite Things op te nemen.Coltrane nam Richard Rodgers en Oscar Hammerstein II ‘ s lillende wals-beroemd gemaakt door Julie Andrews in The Sound of Music – maar, niet louter oefening in nostalgie, veranderde aanzienlijk zijn akkoordprogressie en tempo, waardoor het nummer zijn eigen virtuoze stuk werd. “My Favorite Things” was een hit, werd een vast onderdeel van zijn concertrepertoire, en was een brug naar publieke acceptatie van bebop. Andere reworkings uit deze periode zijn de Gershwins ‘ 1930 klassieker “Embraceable You”, die werd gegeven aparte Bebop herinterpretaties door Chet Baker, Clifford Brown, en Ornette Coleman.
“The Beatles zijn net zo belangrijk als The Gershwins”
een ander Gershwin-nummer, “S’ Wonderful ” uit 1927, uit de musical Funny Face, diende oorspronkelijk als toneelvoertuig voor Fred Astaire. Hoewel het een lastig nummer kan zijn voor vocalisten – Frank Sinatra zwom rondjes onder water om zijn ademhaling goed te krijgen voor de levering – is het een nummer dat laat zien hoe muzikanten zich aanpassen en innoveren met behulp van oude muziek. Zo werd een swing jazz-hit voor Benny Goodman (in een kwartet met Lionel Hampton en Teddy Wilson) een Bebop-instrumentaal voor Lennie Tristano en Lee Konitz, en werd in 1976 herschikt als een Bossa nova-tune door João Gilberto.
het lied blijft inspireren in de 21e eeuw. Diana Krall ‘ s innovatieve arrangementen op haar 2001 Verve album, The Look Of Love, toegevoegd aan haar fijne zang, Gaf deze oude klassieker een prachtig nieuw leven. Krall zei dat, Voor haar, in termen van inspiratie, ” The Beatles zijn net zo belangrijk als de Gershwins.”
The Beatles zijn het bewijs van de waarheid van dichter TS Eliot ‘ s regels, “onvolwassen dichters imiteren; volwassen dichters stelen; slechte dichters beschadigen wat ze nemen, en goede dichters maken het in iets beter, of op zijn minst iets anders.”The Beatles zijn misschien wel de meest inspirerende popband aller tijden en ze namen al hun invloeden en maakten iets anders – en vaak beter. Zelfs toen ze begonnen, dit was niet een geval van nostalgie leidt hen om alleen maar na te bootsen mensen die ze bewonderden. Zoals John Lennon zei: “Het was geen rip-off, het was een love-in.De grote inspiraties voor The young Beatles waren afkomstig van Amerikaanse rock ‘ N ‘ Roll, met name Elvis Presley, Carl Perkins en Chuck Berry. Maar samen met deze Hit-parade zwaargewichten, erkenden ze ook een schuld aan Tamla band The Marvelettes. The Beatles – en later Carpenters – namen hun lied Please Mr. Postman op.”
voordat ze beroemd werden, plaatsten de Beatles hun eigen stempel op een brullende hit uit de jaren ‘ 20, genaamd “Ain’ T She Sweet”, die populair werd gemaakt door Eddie Cantor en later door Gene Vincent. Lennon zei dat toen ze het nummer opnamen, in juni 1961, ze wilden dat het meer klonk als “A march” dan Vincent ‘ s zachtere versie, die een hit was geweest voor Capitol Records. Lennon vertelde vrienden dat hij was meer genomen door een versie van een weinig bekende Londense blues zanger genaamd Duffy Power. Hoewel het nummer een klein nummer is vergeleken met de prachtige catalogus van hits die volgde, illustreert het hoe The Beatles vanaf het begin uit verschillende bronnen konden putten. Paul McCartney zei: “nummers als’ Ain ‘T She Sweet’ waren ons late-night cabaret materiaal. Ze lieten zien dat we niet zomaar een rock – ‘ N-Roll groep waren.”
unieke avonturen in geluid
inspiratie komt uit talloze plaatsen. McCartney zag Fahrenheit 451 van François Truffaut in de bioscoop een paar dagen voordat Eleanor Rigby werd opgenomen. Hij werd omver geworpen door Bernard Herrmann ‘ s partituur en het gebruik van snaren. De snaren op “Eleanor Rigby” hebben een enorme schuld aan de soundtrack. Zoals McCartney zei in 1966, het jaar dat de plaat werd gemaakt, “I don’ t think we ever try to establish trends. We proberen verder te gaan en iets anders te doen.”
The Beatles inspireerden een muzikale revolutie met baanbrekende albums zoals de experimentele Sgt Pepper ‘ S Lonely Hearts Club Band. Dit unieke avontuur in geluid, songwriting, studiotechnologie en zelfs coverart had een directe impact toen het werd gelanceerd op 1 juni 1967. Binnen drie dagen na de release opende The Jimi Hendrix Experience een show in het Saville Theatre in Londen met een vertolking van het titelnummer
The Beatles worden nog steeds beschouwd als een van de ijkpunten in de muziek. Toen Kendrick Lamar uitgebracht om Pimp A Butterfly via Interscope Records in 2015, Hij zei dat hij wilde dat zijn werk ” worden gesproken over dezelfde manier waarop Bob Dylan Of The Beatles of Jimi Hendrix worden gesproken over.”Passend, zijn mix van jazz en cutting-edge hip-hop, en zijn culturele betekenis, kan aanspraak maken op de Sgt Pepper van zijn decennium.
in tegenstelling tot Lennon en McCartney werden Mick Jagger ‘ s muzikale ambities niet direct ontstoken door Elvis Presley. De toewijding aan muziek van Jagger – en collega Rolling Stones leden Keith Richards, Bill Wyman, Charlie Watts, en Brian Jones – was zo authentiek als die van The Beatles, maar werd getrokken uit verschillende bronnen. Net als The Beatles, The Stones waren ook fans van Chess Records maestro Chuck Berry, maar keek meer direct naar de blues sterren van het label, zoals Muddy Waters, Howlin’ Wolf, en Buddy Guy.The Stones vereerden ook soulzangers als Otis Redding en Solomon Burke, en brachten muziek mee die zo divers was als de protestsongs van Bob Dylan en de pop van Buddy Holly. Hoewel hun muziek wellicht meer nostalgie heeft dan hun liverpudliaanse tegenhangers, hebben The Stones alles in elkaar gezet op een manier die hen hielp de regels voor rock ‘ N ‘ Roll te herschrijven. Ze begonnen deze reis, interessant, met een eerste Britse hit (in 1963) dat was een cover van Lennon en McCartney ‘ s “I Wanna Be Your Man,” geschreven terwijl Jagger en Richards waren in dezelfde kamer als McCartney.
maar het was de blues die hun ziel echt vuurde. Jagger had een slimme mogelijkheid om bepaalde details aan te passen van de manier waarop blues zangers hun vocalen fraseerden, terwijl Richards en Wyman veel van hun gitaarhaken en solo ‘ s uit zwarte bronnen namen en iets potent van hun eigen maakten. Ze namen zelfs de naam van de band van een Muddy Waters nummer.
The Stones groeide snel als muzikanten en hielp bij het transformeren van populaire muziek met hitsingles zoals ” Satisfaction.”Tegen de tijd van hun vierde album, Aftermath (1966), de band was hun eigen creatieve kracht. Zoals Jagger later zei: “dat was een grote mijlpaal voor mij. Het is de eerste keer dat we de hele plaat schreven en eindelijk de geest van het moeten doen van deze zeer leuke en interessante, ongetwijfeld, maar nog steeds covers van oude R&B nummers.”
hoewel ze nog steeds gebruik maakten van hun invloeden maar de geest van nostalgie afschudden, waren albums die volgden, zoals Exile On Main St en Sticky Fingers, enorm invloedrijk – terwijl” Sympathy For The Devil ” alleen al veel bands inspireerden, waaronder Primal Scream, The Jesus & Mary Chain en The Charlatans.
de “reminiscence bump”
een van de grote dingen over muzikale inspiratie is dat het niet noodzakelijk vervaagt, noch voor muziekfans, noch voor de sterren die de muziek maken. De geluiden waar we als tieners van hielden of die we voor het eerst ontdekten, zijn belangrijk voor ons gevoel van identiteit en blijven voor altijd belangrijk (psychologen noemen deze leun naar nostalgie de “reminiscence bump”). The Rolling Stones’ Grammy-genomineerde album van 2016, Blue & Lonesome, is een liefdeslied voor de blues, met covers van nummers waar ze als jonge kinderen van hielden door Little Walter en Howlin’ Wolf.Wanneer moderne supersterren het hebben over de muzikanten die hun eigen muziek inspireerden, noemen velen nog The Beatles en The Rolling Stones. Het bereik van creatieve stimuli is echter uitgebreid. Voor Alicia Keys was het Nina Simone (“She taught me about feeling, passion”); voor One Direction’ s Niall Horan was het de 80s rock vibe (“I’ m a massive Eagles fan”); voor Fergie was het Led Zeppelin en Guns N ‘ Roses. Ben Howard ‘ s “grootste held” was folkzanger John Martyn.
toen Pharrell Williams door Oprah Winfrey werd gevraagd om een aantal van de speciale invloeden voor het geluid van “Happy” – de best verkochte single van de jaren 2010-te vermelden, waren onder de invloeden die hij noemde “Do I Do” van Stevie Wonder en “September” van Earth, Wind & Fire.De vrouwen van weleer hebben de jonge sterren van de laatste tijd geïnspireerd. Voor Lana Del Ray waren het Joan Baez en Julie London (“I love their voices and what they stand for”); voor Lorde was het Etta James (“ze was zo goed in het oogsten van haar lijden”); voor Ariana Grande was het Judy Garland, vanwege de video ‘ s die haar moeder haar gedurende haar kindertijd liet zien; voor Solange was het Minnie Riperton. Amy Winehouse hield van Ella Fitzgerald en zei: “Ik leerde zingen van Dinah Washington.”
de 20-jarige regel
het is ook waar dat veel aspecten van de muziekbusiness cyclisch zijn en dat smaken en trends de gewoonte hebben om zich opnieuw voor te doen. Er is zelfs een concept genaamd “de 20-jaar regel,” waarvan de voorstanders beweren dat een bepaalde muziek trend, of zelfs een kleding mode, zal komen in en uit Populariteit ongeveer elke twee decennia, elke keer fietsen een nieuwe golf van nostalgie voor degenen die het de eerste keer rond geleefd.Dit was zeker het geval in de jaren ’70 en’ 80, toen Amerika en delen van Europa zich in nostalgie wentelden met hun omarming van het begrip “oudjes”. Dit werd ingekapseld door George Lucas ‘ muziekzware hitfilm American Graffiti uit 1973. De soundtrack, vol met hits uit de jaren 50 en 60 van artiesten als Chuck Berry, Booker T And The MGs, en The Beach Boys, werd een Top 10 album en diende als een sjabloon voor de eerste golf van nostalgie radiostations.
leren jassen en poedelrokken plotseling overvloedig in populaire mode en sentimentele babyboomers wentelen in nostalgie likte TV-shows zoals Happy Days en films zoals Grease. De smaak voor oude muziek leidde zelfs tot een explosie van 50s coverbands, waaronder Sha-Na-Na.
dezelfde “re-run phenomena”was duidelijk in de jaren 80, toen de New wave en hair Metal rages de muziek van de jaren 60 opnieuw bekeken-en films zoals The Big Chill gebruikten iconische songs van Smokey Robinson. Er was ook een stijging in de verkoopbaarheid van bands zoals The Doors, terwijl The Beatles’ versie van “Twist And Shout” opnieuw in de hitlijsten kwam na een optreden in Ferris Bueller ‘ s Day Off. Het proces gaat door. Drie decennia na de jaren 80 werd Michael Jackson ‘ S “Beat It” geüpdatet door Fall Out Boy.
de afgelopen jaren hebben gezien een jaren 90 terugspoelen, die vieringen van Nirvana ‘ s Nevermind, en de terugkeer van tal van jaren 90 bands, waaronder Spice Girls, Backstreet Boys, en Blink-182. Zoals Frank Zappa grapte: “het is niet nodig om je voor te stellen dat de wereld eindigt in vuur of ijs. Er zijn nog twee andere mogelijkheden: de ene is papierwerk en de andere is nostalgie.”
Muziek ‘ s eerste postmoderne Tijdperk
hoewel de jaren 70 een hoogconjunctuur waren voor nostalgie, was het ook het eerste echte postmoderne tijdperk in de populaire muziek. Muzikanten als David Bowie en Roxy Music doken in het verleden van de rock voor inspiratie, maar hebben ook populaire muziek omgebouwd tot iets nieuws. Bowie, de space-age popster, was een pionier van muzikale trends en popmode. Zijn album The Man Who Sold The World, uitgebracht in 1970, stond vol gedurfde songwriting en humeurige, hardrock geluiden.Wary of nostalgia, Bowie niettemin toegeëigend van – en beïnvloed-glam rock, soul, disco, new wave, punk rock, en haute couture, en bleef een rusteloze innovator tot aan zijn laatste album, ★ (uitgesproken als “Blackstar”), uitgebracht vlak voor zijn dood in januari 2016.Op hetzelfde moment dat Bowie creatieve golven begon te maken, zei Brian Eno van Roxy Music dat hij de keuze voor het nastreven van kunst of muziek als carrière onder ogen zag. Nadat hij Lou Reed en The Velvet Underground had zien opkomen, realiseerde hij zich: “je kon de twee op een of andere manier overbruggen.”ENO, samen met Bryan Ferry, vormde Roxy Music in 1971, en ze deelden een kwaliteit van decadentie met de flamboyant androgyne Bowie. Roxy kreeg onmiddellijke acceptatie in het Verenigd Koninkrijk met hun eerste hit “Virginia Plain.”Zelfs zonder Eno, die in 1973 vertrok, was hun gladde, pop-product nog steeds enorm invloedrijk.
gitarist Phil Manzanera zei dat de vroege jaren 70 vol zaten met saaie, denim dragende muzikanten voor de opkomst van Bowie en Roxy. “Plotseling was er kleur en exotisme en de geest van rock’ N ‘Roll weer,” zei hij. “We ondersteunden Bowie op de Greyhound in Croydon in juni 1972: Bowie in zijn volledige Ziggy Stardust gear en wij in al onze regalia, met slechts 150 mensen in deze kleine kamer op de bovenverdieping.”
de hele nieuwe romantische scene – bands zoals Visage, Duran Duran, Spandau Ballet, en Culture Club – nam hun aanwijzingen van Bowie, Roxy Music, en Marc Bolan. Bowie had echter een prikkelende houding tegenover navolgers. Het nummer “Teenage Wildlife” uit 1980, naar verluidt gericht op New wave-ster Gary Numan, bevat de tekst: “Same old thing / in brand new drag.”
muzikale heruitvinding
Bowie is ook een goed voorbeeld van een muzikant die zichzelf met succes opnieuw heeft uitgevonden. Bob Dylan heeft hetzelfde muzikaal gedaan-van zijn vroege dagen als een Woody Guthrie-stijl folk singer-songwriter om het spelen van elektrische folk met de Band en vervolgens het uitvoeren van christelijke rock. Andere metamorfosen in pop, met behulp van mode te shape-shift, zou Madonna, Prince, Lady Gaga, en Taylor Swift.
muzikanten hebben zich ook opnieuw uitgevonden in termen van avontuurlijke muzikale keuzes. Willie Nelson heeft countrymuziek, jazz en reggae aangepakt tijdens zijn lange carrière. Zo veel als elke grote moderne muzikant, Nelson weet de waarde van het tekenen van het verleden geluiden en stijlen. Een overheersend thema van zijn Amerikaanse supergroep The Highwaymen – met Johnny Cash, Waylon Jennings en Kris Kristofferson – is een stemming van reflectie en een gevoel van verlies. De country legend heeft geweten hoe te bewegen met de tijd tijdens een reeks van eclectische partnerschappen, getoond in zijn samenwerking met rapper Snoop Dogg, op nummers zoals “Roll Me Up.”
de geboorte van hiphop
Hiphop ontstond in de jaren 70 in het voornamelijk Afro-Amerikaanse South Bronx gebied van New York. het begon toen DJ Kool Herc (bekend als de vader van de breakbeat) breaks begon te isoleren en te herhalen-de meest dansbare delen van nummers-en hielp bij het lanceren van een nieuwe stijl van muziek. Met artiesten als Afrika Bambaataa en Grandmaster Flash, hip-hop ingebed zich als onderdeel van de mainstream door 1979. In het volgende decennium kreeg het een wereldwijde aanhang.Er waren antecedenten – die teruggaan tot de scat en vocalese van Louis Armstrong en de poëzieliederen van Gil Scott-Heron-maar in de jaren 80 werd hiphop een van de meest creatieve en muzikale bewegingen van de moderne tijd, met groepen als NWA (met Ice Cube), Public Enemy, Salt-N-Pepper, EPMD en Beastie Boys. Andere grote rappers volgden in de jaren 90, waaronder LL Cool J, 2pac, Biggie Smalls en Wu-Tang Clan. Hip-hop is misschien wel de meest dominante vorm van muziek vandaag, met muzikanten zoals Jay Z, Drake, Chance The Rapper, en Kendrick Lamar verkopen miljoenen over de hele wereld.Rap sterren verdienen nu ook veel lovende kritieken voor hun werk. Op de Grammy ‘ s van 2018 won Lamar vijf trofeeën, waarmee hij de prijzen won voor Beste Rap/gezongen optreden, beste gezongen optreden, Beste Rap nummer, Beste Rap Album en beste muziekvideo.
zelfs iets zo geavanceerd als hip-hop, echter, zwelgt in nostalgie. Saxofonist Terrace Martin, die zowel Lamar als Snoop Dogg heeft geproduceerd, zei: “Ik ben begonnen met het produceren van hiphop tracks omdat het de muziek van mijn tijd was, maar ik heb nooit mijn liefde voor jazz verloren.”Terrace, een enorme fan van Verve Records en Blue Note grootheden zoals Sonny Stitt en Jackie McLean, zei dat Lamar, net als Coltrane voor hem, is altijd studeren en denken over muziek.
Hip-hop is niet de enige muziek die zich in de afgelopen drie decennia heeft ontwikkeld en geherdefinieerd. Country muziek zag een explosie in alt.country acts, zoals Steve Earle en Lucinda Williams, en moderne Americana sterren zoals Ryan Adams, die hebben bijgedragen aan het veranderen van de perceptie van wat moderne country muziek is, het effenen van de weg voor 21e-eeuwse talenten zoals Kacey Musgraves.
Switching genres within songs
in de jaren 90, toen bands soms hun aanpak van album naar album veranderden, waren sterren zoals Beck zelfs genres aan het samensmelten binnen songs.Beck won een Grammy voor Best Alternative Album voor zijn album Odelay uit 1996. Producer Mike Simpson zei dat een bepaald nummer, “Hotwax,” was “a labor of love” dat zes maanden duurde om te voltooien.In het nummer rapt Beck over een country gitaar. Hij bracht allerlei apparatuur mee, zoals walkie-talkies die hij had gekocht in liefdadigheidswinkels, om er bovenop te spelen. De track, met verschillende tempo ‘ s en een duizelingwekkende reeks van effecten, laat zien waarom hij is geprezen als een man die “gevangen de tijdgeest” tijdens dat decennium. Het is geen verrassing dat zijn muzikale invloeden gevarieerd zijn, met een smeltkroes van Mississippi John Hurt, Big Bill Broonzy, Sonic Youth, The Velvet Underground, en Grandmaster Flash die een rol spelen in zijn eigen meesterlijke vervaging van grenzen.
kruisbestuiving in de 21e eeuw
terwijl we richting het derde decennium van de 21e eeuw gaan, veranderen genres en stijlen voortdurend. In de afgelopen jaren, Rihanna heeft gedekt Tame Impala en Miley Cyrus samengewerkt met The Flaming Lips. De term “post-genre muziekwereld” is zelfs verbonden aan de moderne muziekscene.
kruisbestuiving van muziek zal snel doorgaan, aangezien streaming, YouTube en mobiele apps gedijen in het nieuwe digitale tijdperk, waardoor de manier waarop muzikanten muziek maken en de manier waarop fans het consumeren veranderen. Om echt goede muziek te maken, zal een performer nog steeds solide fundamenten en inspiraties uit verschillende bronnen nodig hebben. De meest succesvolle wereldwijde supersterren erkennen dit. Chance de Rapper heeft geprezen de invloed van gospel zanger Kirk Franklin; Ed Sheeran heeft geprezen de invloed van de Ierse folk zangeres Cara Dillon en haar “sublieme stem.”
evenals inspiratie uit het verleden, nieuwe en dringende sociale kwesties vonken frisse creatieve energie en output van muzikanten. Het onderwerp gun violence, een onderwerp dat het debat in Amerika in het begin van 2018 domineerde, staat centraal op het Terence Blanchard album, Live, opgenomen met zijn band E-Collective. Blanchard zei dat ze samen kwamen omdat ze “muziek wilden spelen om jonge mensen te inspireren.”
muziek zal zich blijven ontwikkelen en nostalgie blijven omarmen. De toekomst wacht, maar het verleden zal er zijn om Ontgonnen te worden. Zoals John Coltrane DownBeat in September 1960 vertelde: “ik heb ontdekt dat je terug moet kijken naar de oude dingen en ze in een nieuw licht moet zien.”
luister hier naar de uDiscover Nostalgia-afspeellijst.