het vroegste classificatiesysteem voor para-zwemmen werd gecreëerd in de jaren 1940. op dit moment werden zwemmers geclassificeerd op basis van hun medische aandoeningen. Eind jaren zestig en begin jaren zeventig werd het classificatiesysteem opgezet als een reeks “handicaps”. In een poging om handicaps duidelijk te beschrijven en eerlijkheid te bevorderen, steeg het aantal classificaties. Dit maakte het organiseren van competitieve evenementen moeilijk omdat er te weinig mensen in elke classificatie waren; internationale evenementen voor mensen met een handicap zouden evenveel winnaars hebben als concurrenten. Tijdens de Paralympics van 1988 in Seoul was het aantal in aanmerking komende klassen zo groot dat er 60 gouden medailles werden uitgereikt tijdens één zwemevenement.
in de jaren zestig en zeventig hield de classificatie in dat men in liggende positie op een onderzoekstafel werd onderzocht, waar meerdere medische classifiers vaak rond de speler stonden, met hun handen en met pinnen hun spieren prikte en prikte. Het systeem had geen ingebouwde privacybescherming en spelers die werden geclassificeerd, werden niet verzekerd van privacy tijdens de medische classificatie, noch met hun medische dossiers.In de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw speelde ismgf-classificatie vals in zowel het zwemmen als het rolstoelbasketbal. Sommige van de medische classificaties leken willekeurig, waarbij mensen van verschillende functionele niveaus in dezelfde klasse werden geplaatst. Dit maakte de resultaten voor veel games en zwemmen races lijken volledig willekeurig te zijn. Getroffen sporters begonnen te eisen dat er veranderingen worden aangebracht om dit aan te pakken.In 1974 ontwikkelden de Gehandicapten van de Duitse deelstaat Noordrijn-Westfalen (BSNW) een zwemclassificatiesysteem dat tot 1982 in gebruik bleef. Dit systeem had zeven classificaties. Er was een CP klasse voor atleten met hemispasticiteit die ook zou concurreren in dezelfde klasse tegen concurrenten die enkele arm boven de elleboog geamputeerd, had dubbelarm dysmelia type ectromelia, had een arm verlamming of had een vast schoudergewricht. Er was een klasse voor intellectuele handicaps, Klasse J, en een klasse H voor mensen met een ernstige handicap. BSNW classification evenementen omvatten zwemmen races van 50 tot 1500 meter. Het systeem werd later uitgebreid met negen klassen voordat het werd stopgezet. Het bsnw-systeem kreeg geen internationale steun en werd alleen binnen Duitsland gebruikt. Het werd afgedankt vanwege de noodzaak om atleten te laten classificeren voor internationale wedstrijden.In 1983 werd de classificatie voor zwemmers met hersenverlamming bepaald door CP-ISRA. Er waren vijf classificaties van hersenverlamming. Klasse 1 deelnemers konden deelnemen aan het 25 meter vrije slag evenement met flotatie-apparaten met of zonder flotatie-apparaten. Klasse 2 deelnemers konden deelnemen aan dezelfde evenementen, maar alleen tegen klasse 2 deelnemers. Dat jaar nam 80 tot 85 procent van alle deelnemers met hersenverlamming deel aan hetzelfde klassement in internationale wedstrijden.
De Classificatie voor zwemmen was gebaseerd op een puntensysteem om de ernst van de lichamelijke handicap te beoordelen zonder rekening te houden met de functionaliteit van de atleet, specifiek omdat het van toepassing was op het vermogen om een bepaalde slag te zwemmen. Dit veroorzaakte problemen omdat bepaalde soorten handicaps een grotere negatieve impact op zwemmen hadden dan andere, en het puntensysteem had niet direct betrekking op functionele capaciteit. Om dit aan te pakken, werd in 1990 punt overweging geschrapt voor soorten handicaps die geen invloed hadden op de prestaties. De IPC besloot het aantal classificaties te verminderen en te proberen de classificatie vast te stellen zodat de deelnemers meer zekerheid zouden hebben in welke classificatie ze zouden concurreren voordat ze een evenement zouden bijwonen. Dit was een belangrijke verandering, zoals eerder, atleten zouden worden geclassificeerd onmiddellijk voor, en zelfs tijdens, een evenement. Als gevolg hiervan daalde het aantal zwemklassementen van 31 in Seoul in 1988 tot 10 op de Zomerparalympics in Barcelona in 1992.Het Internationaal Coördinatiecomité en het Technisch Comité van de IPC dringen aan op de invoering van een functioneel classificatiesysteem voor de Paralympics in de zomer van 1992. Dit kwam tot een hoogtepunt op de vergadering van November 1989 van het organisatiecomité van de Olympische Spelen van Barcelona (Comite Organitzador Olimpic Barcelona – COOB), toen een discussie begon over welke evenementen en classificaties in aanmerking zouden moeten komen voor de Spelen. In een studie van het organisatiecomité en de Polytechnische Universiteit van Catalonië in de aanloop naar de bijeenkomst werd gekeken naar de resultaten van recente internationale wedstrijden. Het stelde een reeks klassen voor, gebaseerd op de competitieve resultaten, voor gebruik in Barcelona. COOB stond erop dat een dergelijk systeem zou worden geïmplementeerd om ervoor te zorgen dat de sport op de Paralympische Spelen serieus en competitief was, in plaats van recreatief. De suggesties werden uitgevoerd voor sporten zoals zwemmen en atletiek. De Spelen waren de eerste waar zwemmers van verschillende soorten handicaps tegen elkaar streden, zwemmers hadden een gegarandeerd recht om tegen hun classificatie in beroep te gaan.
de overgang naar functionele classificatie viel samen met de opkomst van de sportwetenschap. Het eerste gedetailleerde internationale zwemsport science project werd uitgevoerd tijdens de Olympische Zomerspelen 1988 in Seoul. Dit werd gevolgd door een soortgelijk project op de Paralympics van 1992 in Barcelona. Deze studies gaven een steeds gedetailleerder inzicht in de factoren die een rol spelen bij het zwemmen met hoge prestaties. Sportwetenschap werd voortaan de drijvende kracht achter zowel de prestaties als de klassering.Voorafgaand aan de Paralympics van 2000 in Sydney werden er wijzigingen aangebracht in het klassement van de schoolslag, waardoor het aantal functionele klassementen daalde van tien in Atlanta naar negen. Zwemmers die waren geclassificeerd als SB10 op de 1996 zomer Paralympics in Atlanta gekozen niet om deel te nemen in Sydney. Verschillende voormalige SB8-en SB9-zwemmers traden een klasse lager in om mee te doen, en haalden de finale in hun klassementen. De Olympische aspiratie van de IPC om een topklasse internationale sportcompetitie te worden viel nog steeds tekort. In Sydney werden 561 gouden medailles uitgereikt in 18 sporten, tegenover 300 in 28 sporten op de Olympische Zomerspelen 2000.