12 Jul Why Christians Need to Shut Up
” All I wanted was for people to just be there for me. Ik wilde niet al hun verhalen horen. Ik hoefde niet alle verzen te kennen waarvan ze dachten dat ze op mij van toepassing waren. Ik wilde alleen hun aanwezigheid.”
ze legde uit hoe het was om door haar donkerste tijden te gaan, hoe de mensen die van haar hielden haar soms enorm hielpen en haar soms onbedoeld verder weg duwden.
haar woorden raakten een snaar, omdat ik de persoon was die de verhalen aanbood. Ik ben degene die de verzen levert. En, als haar woorden een indicatie waren, waren alle dingen waarvan ik dacht dat ze hielpen niet, ze hadden zelfs pijn kunnen doen.
realiseren dat je pure motieven niet altijd genoeg zijn voor mensen is een nederige ervaring. Wat we denken dat zal helpen niet altijd, en in plaats van te bieden wat we denken dat mensen nodig hebben, moeten we onszelf trainen om te vragen wat daadwerkelijk zal helpen.
hier is de moeilijkheid voor mij als christen: Ik wil dat anderen weten wat ik weet, ervaren wat ik met Jezus heb ervaren, de genezing voelen die ik heb gevoeld, en Gods goedheid kennen, zelfs in slechte situaties. Maar wat ik vergeet is dat niemand anders God precies ervaart zoals ik, en proberen mijn eigen ervaringen in hun leven te repliceren is proberen het werk van God te vervalsen.
soms moet ik mijn mond houden en gewoon opdagen. Als Ik denk aan hoe Jezus met mensen in de Schrift omging, zag Hij hen niet in hun pijn en begon hij onmiddellijk tot hen te prediken. Ten eerste gaf hij hen zijn aanwezigheid en mededogen — zelfs in situaties waarin hij dat niet had moeten doen, volgens zijn cultuur.
de vrouw in de put? De invalide bij het zwembad? De vrouw betrapt op overspel? Hij heeft ze geen preek gegeven. Hij citeerde niet vers na vers. Hij zag hun behoeften, stelde hen vragen en wees hen vervolgens naar de waarheid.Hoe kunnen we, als onze vrienden pijn lijden, meer op Jezus lijken en minder op de betweter geestelijke superhelden die we ons kunnen voorstellen?
We kunnen bij hen zitten. Luister naar ze. Stel ze vragen en geef ze ruimte om te antwoorden. En als al het andere faalt, kunnen we gewoon met ze huilen en wat tissues doorgeven.
we hoeven niet alle antwoorden te kennen. We hoeven niet alles te begrijpen wat ze ervaren en hun pijn vast te binden in een mooie boog.
wat we wel moeten doen, is een constante aanwezigheid en bron van liefde zijn. En het ding met liefde is dat het door iedereen anders wordt ontvangen.
we hebben de neiging om compassie te compliceren. We hebben het gevoel dat we het perfect moeten doen of het telt niet. We overtuigen onszelf dat we moeten herstellen wat er mis is en hun pijn genezen. We denken dat we welsprekende en juiste antwoorden moeten hebben.
we doen het niet.
we kunnen het niet.
we moeten alleen liefde tonen.