om meer te lezen over dit onderwerp, zie Kristin Neff ‘ s artikel in Psychotherapy Networker over de vijf mythen van zelfmedelijden.
zelfmedelijden is geen zelfmedelijden. Wanneer individuen zelfmedelijden voelen, raken ze ondergedompeld in hun eigen problemen en vergeten ze dat anderen soortgelijke problemen hebben. Ze negeren hun verbindingen met anderen, en in plaats daarvan voelen ze dat zij de enigen in de wereld zijn die lijden. Zelfmedelijden heeft de neiging om egocentrische gevoelens van scheiding van anderen te benadrukken en de omvang van persoonlijk lijden te overdrijven. Zelf-mededogen, aan de andere kant, laat men de gerelateerde ervaringen van zelf en andere zien zonder deze gevoelens van isolatie en ontkoppeling. Ook worden zelfmedelijden individuen vaak meegesleept en verpakt in hun eigen emotionele drama. Ze kunnen niet uit hun situatie stappen en een evenwichtiger of objectiever perspectief kiezen. In tegenstelling, door het perspectief van een medelevende ander naar zichzelf toe te nemen, wordt “mentale ruimte” verschaft om de bredere menselijke context van iemands ervaring te herkennen en de dingen in een groter perspectief te plaatsen. (“Ja, Het is heel moeilijk waar ik nu doorheen ga, maar er zijn veel andere mensen die veel groter lijden ervaren. Misschien is dit niet de moeite waard om zo van streek te raken over…”)
zelfmedelijden is ook heel anders dan zelfgenoegzaamheid. Veel mensen zeggen dat ze terughoudend zijn om zelfmedelijden te hebben omdat ze bang zijn dat ze zich met alles zouden laten wegkomen. “Ik ben gestrest vandaag dus om vriendelijk te zijn voor mezelf zal ik gewoon TV kijken de hele dag en eet een kwart van ijs.”Dit is echter zelfgenoegzaamheid in plaats van zelfgenoegzaamheid. Onthoud dat medelevend zijn voor jezelf betekent dat je gelukkig en gezond wilt zijn op de lange termijn. In veel gevallen kan het geven van zichzelf plezier schadelijk zijn voor het welzijn (zoals het nemen van drugs, te veel eten, een bank aardappel zijn), terwijl het geven van jezelf gezondheid en blijvend geluk vaak gepaard gaat met een bepaalde mate van ongenoegen (zoals stoppen met roken, een dieet, sporten). Mensen zijn vaak erg hard voor zichzelf als ze iets opmerken dat ze willen veranderen omdat ze denken dat ze zichzelf tot actie kunnen beschamen – de zelfkastijding benadering. Echter, deze aanpak vaak averechts werkt als je niet kunt geconfronteerd met moeilijke waarheden over jezelf, omdat je zo bang om jezelf te haten als je dat doet. Zo kunnen zwakheden niet worden erkend in een onbewuste poging om zelfcensuur te vermijden. In tegenstelling, de zorg intrinsiek aan compassie biedt een krachtige motiverende kracht voor groei en verandering, terwijl ook het verstrekken van de veiligheid die nodig is om het zelf helder te zien zonder angst voor zelf-veroordeling.