pielęgnacja osobista pod koniec życia i po śmierci

w ciągu ostatnich dwóch lat stało się coraz bardziej jasne, że pielęgniarki zarejestrowane i pracownicy, którzy mają delegowane obowiązki pielęgniarskie, potrzebują jasnych i praktycznych wskazówek, w jaki sposób najlepiej dbać o osoby, które zmarły, i wspierać ich rodziny (Wilson et al, 2010).

National End of Life Care Programme i National Nurse Consultant Group (Opieka paliatywna) (2011) prowadziły pisanie poradnictwa dla personelu odpowiedzialnego za opiekę po śmierci (Ostatnie urzędy), które zostało zatwierdzone przez Royal College of Nursing i Royal College of Pathologists. Chociaż poradnik jest dla pielęgniarek, został napisany przy współpracy innych pracowników służby zdrowia i opieki społecznej, więc jest odpowiedni dla wszystkich tych, którzy są odpowiedzialni za opiekę nad osobami, które zmarły.

opieka po śmierci

Nowa terminologia „opieka po śmierci” została wprowadzona w celu odzwierciedlenia zakresu obowiązków pielęgniarskich. Należą do nich następujące:

• wspieranie wszystkich obecnych rodzin i opiekunów, którzy chcą wziąć udział w procesie opieki;
• spełnianie religijnych lub kulturalnych życzeń / wymagań zmarłego i jego rodziny przy jednoczesnym zapewnieniu spełnienia zobowiązań prawnych;
• przygotowanie zmarłego do przeniesienia do zakładu pogrzebowego lub zakładu pogrzebowego;
• zapewnienie prywatności i godności zmarłego jest utrzymywana;
• Zapewnienie zdrowia i bezpieczeństwa każdego, kto ma kontakt ze zmarłym jest chroniony;
• Zwrot rzeczy osobistych zmarłego do najbliższych krewnych.

termin „pielęgnacja ciała po śmierci” został wprowadzony w celu opisania fizycznego przygotowania ciała.

ścieżki opieki

Rys. 1 przedstawia ścieżki opieki nad osobą zmarłą. Podczas gdy opieka po śmierci jest ostatnim aktem opieki pielęgniarskiej, jest to pierwszy krok ścieżki, która ostatecznie prowadzi do pochówku lub kremacji. Ścieżka obejmuje wiele grup zawodowych, w tym pielęgniarki, lekarzy, tragarzy, personel kostnicy, patologów, koronerów, dyrektorów pogrzebów i zespoły żałobne.

wytyczne te, pomagając poszczególnym specjalistom i zespołom, powinny również pomóc organizacjom w opracowaniu odpowiednich szkoleń w celu zapewnienia jakości opieki.

opracowanie wytycznych

w celu opracowania wytycznych przyjęto podejście metodologiczne konsensusu (Jones and Hunter, 1995), począwszy od krytycznego porównania lokalnych wytycznych dla ostatnich urzędów zebranych przez Krajową grupę konsultantów pielęgniarek (Opieka paliatywna). Te wytyczne zostały przeanalizowane i zidentyfikowano 83 wspólne Oświadczenia. Obejmowały one m.in.:

” kiedy oczekuje się śmierci osoby, dobrą praktyką jest identyfikowanie się z pacjentem, przed śmiercią, wszelkie życzenia dotyczące opieki (duchowej, kulturalnej lub praktycznej), które mają w czasie śmierci lub później.”

oświadczenia zostały następnie wykorzystane jako ramy konsultacji z 50 krajowymi zainteresowanymi stronami, które zostały poproszone o skomentowanie tego, czy się z nimi zgodziły, czy nie, oraz o przedstawienie dowodów. Odpowiedziało trzydzieści pięć organizacji, a ich uwagi zostały uwzględnione w wytycznych; tam, gdzie istniała wyraźna zgoda, wytyczne zostały przeformułowane w celu uwzględnienia porad/dowodów.
odbyło się Krajowe Spotkanie zainteresowanych stron w celu zajęcia się początkowymi obszarami opieki, w których było niewiele dowodów empirycznych i różny stopień konsensusu. Obszary te związane z:

• Identyfikacja zmarłego;
• przygotowanie ciała;
• godność;
• chłodnie;
• informacje wymagane od pielęgniarek w celu przekazania informacji o zmarłym personelowi kostnicy i kierownikom zakładów pogrzebowych;
• dokumentacja w momencie zgonu;
• kwestie związane z domami opieki.

wytyczne zostały następnie napisane w celu uwzględnienia dyskusji na spotkaniu zainteresowanych stron i ponownie wysłane do wszystkich zainteresowanych stron w celu przedstawienia uwag przed otrzymaniem zatwierdzenia na szczeblu krajowym.
poniższe sekcje podsumowują kluczowe punkty z wytycznych.

Opieka przed śmiercią

kiedy śmierć jest uznawana i oczekiwana, przyjmuje się, że odpowiednia opieka może mieć miejsce przed śmiercią. Dyskusje pomiędzy zespołami medycznymi i pielęgniarskimi na temat różnych zagadnień mogą umożliwić jednoznaczną komunikację i przygotowanie umierającego pacjenta i jego rodziny. Takie dyskusje obejmują:

• czy podjąć próbę resuscytacji krążeniowo-oddechowej (która powinna zawsze obejmować pacjentów, jeśli to możliwe i / lub rodziny);
• zastosowanie ścieżki Liverpool Care Pathway (Ellershaw and Wilkinson, 2010) lub równoważnej;
• czy wszczepialny defibrylator serca wymaga dezaktywacji.

tam, gdzie to możliwe, życzenia osoby umierającej dotyczące dawstwa narządów, tkanek i ciała są ustalane, a lokalne pielęgniarki NHS specjalizujące się w dawstwie narządów i przeszczepów z siedzibą w ostrych trustach są zaangażowane. Chociaż dawstwo narządów może odbywać się tylko w ostrym zaufaniu, dawstwo tkanek może być ułatwione w każdym otoczeniu opieki.

w miarę możliwości pomocne może być również pytanie umierającego, gdzie chce umrzeć, kogo chce być obecny w chwili śmierci i w jaki sposób można zaspokoić jego potrzeby kulturowe/duchowe/Indywidualne. W Warunkach komunalnych pomocne jest oferowanie pacjentom i ich rodzinom możliwości zakwaterowania w pokoju jednoosobowym, jeśli są dostępne; jednak nie wszyscy będą chcieli lub mogli mieć pokój jednoosobowy.

opieka w chwili śmierci

aby spełnić nowe wytyczne dotyczące procesów wydawania zaświadczeń o śmierci, które Departament Zdrowia ma wydać w 2012 r., zawarto zalecenia dotyczące nowej praktyki pielęgniarskiej w chwili śmierci. Chociaż nadal obejmują one informowanie lekarza, który jest przede wszystkim odpowiedzialny za opiekę nad osobą, teraz obejmują również zapisywanie w notatkach pisemnych szczegółów śmierci, w tym:

• czas;
• kto był obecny;
• charakter śmierci;
• szczegóły wszelkich odpowiednich urządzeń (takich jak defibrylatory serca) lub zabiegów (takich jak procedury radioaktywne).

w przypadku gdy krewni wyrażają obawy dotyczące charakteru śmierci, zarejestrowana pielęgniarka powinna je odnotować.

ważne jest, aby pielęgniarki wiedziały, które zgony koroner będzie chciał zbadać, aby mogły przeprowadzić właściwą opiekę osobistą nad zmarłym, wesprzeć obserwację i przygotować rodzinę na potencjalne opóźnienie w wydaniu orzeczenia lekarskiego o przyczynie śmierci, a także możliwość badania pośmiertnego. Czterdzieści sześć procent wszystkich zgonów w Anglii i Walii zostały zgłoszone do koronera w 2009 roku, albo do badania sądowego lub ustalić przyczynę śmierci (Ministerstwo Sprawiedliwości, 2010). W takich przypadkach wymogi prawne przeważają nad normalnymi decyzjami dotyczącymi opieki i praktyki.

ci, którzy potwierdzili fakt śmierci, to albo lekarze, albo pielęgniarki, które przeszły dalsze szkolenie. Zaszły zmiany w zakresie obowiązków osób weryfikujących fakt śmierci, aby zapewnić usprawnioną ścieżkę opieki, wzmocnioną przez świadomą komunikację. Mają one na celu zapobieganie narażeniu innych specjalistów, którzy opiekują się zmarłymi na niepotrzebne infekcje, ryzyko związane z radiologią lub implantacją.

opieka osobista po śmierci

kluczowe elementy opieki osobistej nad zmarłym przedstawiono w ramce 1. Najlepszą praktyką jest przeprowadzanie „osobistej opieki po śmierci” w ciągu 2-4 godzin od śmierci, aby zachować wygląd zmarłego, stan, godność i zdolność do oddawania tkanki.
oprócz zachowania godności, cele osobistej opieki po śmierci obejmują:

• Umożliwienie koronerowi pełnego zbadania śmierci w razie potrzeby;
• zapobieganie wyciekom płynów (a tym samym ryzyko infekcji);
• dobrze komunikowanie się o zmarłym, aby umożliwić dyrektorowi zakładu pogrzebowego kontynuowanie opieki nad zmarłym bez nadmiernego ryzyka dla siebie;
• zachowanie ciała w stanie, który, z pomocą techników zakładu pogrzebowego lub dyrektorów zakładów pogrzebowych, pozwoli rodzinom na przeglądanie i spędzanie czasu ze zmarłym w tych miejscach, jeśli zechcą.

niektóre aspekty wytycznych różnią się od obecnej praktyki lokalnej w niektórych obszarach. Na przykład patrz porady dotyczące wycieków (Ramka 1).
w wielu okolicznościach śmierć ma miejsce w środowisku, w którym w okresie umierania nie stosuje się linii dożylnych. W warunkach szpitalnych, w których oczekuje się śmierci, przewiduje się, że interwencje medyczne zostaną zracjonalizowane i usunięte linie, w stosownych przypadkach, przed śmiercią. Gdy śmierć jest nagła lub nieoczekiwana, linie i rurki dotchawicze mogą być in situ; zostaną one usunięte albo w sekcji zwłok przez personel kostnicy (gdzie linie pomogą koronerowi w pełnym zbadaniu śmierci) lub przez dyrektora zakładu pogrzebowego (gdzie pomogą zapobiec wyciekowi płynów ustrojowych). Oznacza to, że pielęgniarki mogą teraz być zaangażowane w przygotowanie rodzin do oglądania zmarłego w ustawieniu oddziału, z liniami na miejscu, i będą musiały być w stanie wyjaśnić, że zmarły będzie przygotowany do oglądania w siedzibie dyrektora pogrzebu, gdy wszystkie linie zostaną usunięte.

w szpitalach najlepszą praktyką dla tragarzy jest przeniesienie ciała z oddziału do kostnicy w ciągu godziny od otrzymania prośby, aby pomóc zachować tkanki do oddania i zapobiec cierpieniu otaczających pacjentów. Prywatność i godność zmarłego w momencie przeniesienia jest najważniejsza.

Ramka 2 zawiera wskazówki dotyczące opieki, gdy śmierć jest niewyjaśniona lub podejrzana.

Prywatność, godność i środowisko

wskazówki wskazują, że podczas gdy fizyczne środowisko-takie jak pokoje jednoosobowe lub pokój widokowy-jest ważne, kluczowe są również postawy zawodowe:

„zmarły był kiedyś żywą osobą i dlatego musi być godnie troszczony. Jest to pomocne, jeśli otaczające środowisko przekazuje ten szacunek. Obejmuje to postawy i zachowania personelu, zwłaszcza gdy osoby pogrążone w żałobie mogą doświadczać wysokiego poziomu lęku i / lub depresji” (National End of Life Care Programme and National Nurse Consultant Group (Paliative Care), 2011).

zauważa również, że szersze aspekty opieki-takie jak podróż do kostnicy i obchodzenie się z dobytkiem zmarłego – mogą mieć wpływ trwający znacznie dłużej niż początkowe godziny i dni po śmierci. Dobrą praktyką dla zarejestrowanych pielęgniarek jest pomoc rodzinom w znalezieniu pokoju widokowego obok kostnicy, jeśli ma być używany, i zapewnienie, że personel kostnicy wie, że rodzina nadchodzi.

wydanie aktu zgonu

orzeczenie lekarskie o przyczynie zgonu powinno być zwykle wydawane w ciągu jednego dnia roboczego, aby nie opóźniać procedury pochówku lub kremacji. Organizacje powinny dysponować procedurami pozwalającymi na wydanie świadectwa tego samego dnia w odpowiedzi na praktyki kulturowe lub religijne (w granicach prawnych).

wniosek

opieka nad osobami pod koniec życia i po śmierci jest niezwykle ważną odpowiedzialnością. Opieka po śmierci jest ostatnim krokiem w ścieżce opieki pod koniec życia określonej w narodowej strategii opieki pod koniec życia Departamentu Zdrowia (2008) dla Anglii. Jest on wzmocniony przez dwie nowe sesje edukacyjne na temat opieki po śmierci, które są dostępne przez koniec życia opieki dla wszystkich. Są one dostępne bezpłatnie dla wielu pracowników służby zdrowia i opieki społecznej (www.e-lfh.org.uk/projects/e-elca). Ponadto, dostępne na poziomie krajowym, podstawowe jednostki szkoleniowe są opracowywane we współpracy z umiejętnościami opieki, które mają zostać włączone do dyplomów opieki zdrowotnej i społecznej na poziomie 2 i 3, aby wszyscy pracownicy opieki społecznej pracujący w opiece po śmierci będą mieli dostęp do jednostki opieki po śmierci.