vervoer in de achttiende eeuw was een belangrijke factor in de groei van de economische activiteit in de koloniale periode. Het meest voorkomende transport van de dag, en het snelste, was te paard. Zoals gemeld in 1779, reed een Whitmel Hill van Philadelphia naar zijn huis in Martin County, North Carolina in zeven en een halve dag. Paardrijden afstanden per dag van vijftig mijl werd beschouwd als zeer goed, met een meer gebruikelijke dag van vijfendertig mijl was de norm. Goederen voor velen werden vervoerd door de lokale boeren en handelaren via ossen of paardenkar of wagen. Karren droegen meestal niet meer dan een halve ton, terwijl wagens ladingen van ongeveer een ton droegen. De adel bezat paardenkarren, een teken van onderscheid in zijn tijd. Deze rijtuigen hadden meestal twee wielen en zorgden voor een snel transport. Vierwielige rijtuigen en rijtuigen werden voornamelijk gebruikt voor lange reizen. Veel reizen te voet was in de koloniale tijd niet ongewoon. Een van deze trektochten te voet werd genomen door een groep Moraviërs toen ze een afstand van ongeveer vierhonderd mijl liepen van Bethlehem, Pennsylvania naar Wachovia, North Carolina in dertig dagen.
handelaren waren betrokken bij een breed scala van actieve commerciële ondernemingen, van de eenvoudige winkelier tot de rijke scheepvaarthandelaar in een Atlantische haven. De kleine kooplieden, hetzij in de steden of in de afgelegen landbouwgebieden, brachten een breed scala van goederen gekocht bij de groothandel van de grotere kooplieden en vervolgens verkocht de goederen aan de lokale bevolking tegen detailhandelsprijzen. Als gevolg van de seizoensgebonden basis van de agrarische economie, de handelaren toegestaan hun goederen te worden gekocht op krediet voor drie tot negen maanden totdat de gewassen kwam in. Met uitzondering van de enkele rijke kooplieden in de grote havens, specialiseerden de meeste kooplieden zich niet in een enkele lijn van goederen. Ze verkochten een verscheidenheid aan goederen, meestal in de categorieën van voedsel, alcohol, Textiel, hardware, landbouwgereedschap en huishoudelijke goederen. De belangrijkste Zuidelijke koloniale import uit Engeland en andere Europese landen waren Britse wol, linnen goederen, meubels, Grove katoen, fijne doeken, Madeira wijn, sterke bieren, kousen, zijde, schoenen, hoeden en ornamenten.Het belangrijkste commerciële centrum in het koloniale Zuiden was Charles Town (later Charleston), South Carolina. Vanwege de grote vraag naar de rijst en indigo van het lager gelegen zuiden in Europa, was de handelsactiviteit daar indrukwekkend. In de periode van 1735 tot 1765 werden ongeveer 500 afzonderlijke handelsfirma ‘ s geïdentificeerd in Charles Town. Een voorbeeld van de handelsactiviteiten wordt treffend weergegeven door dat van de rijke koopman van Charles Town, Gabriel Manigault, die rum, suiker, wijn, textiel en tarwemeel importeerde en rijst, marinewinkels, hout, gordelroos, leer, hertenvel maïs, rundvlees, erwten en varkensvlees exporteerde.
in het begin van de jaren 1770 draaiden jaarlijks meer dan 800 schepen rond in Charles Town, waaronder zowel Britse als Amerikaanse schepen. Een bezoeker van Charles Town merkte ooit op dat hij “ongeveer 350 zeil lag uit de stad.”Hij was zo geïntrigeerd door het aantal schepen dat hij schreef “het aantal scheepvaart veel overtreft alles wat ik had gezien in Boston.”Ongelooflijk de jaarlijkse export-import handel in Charles Town overtrof zelfs de tonnage door de haven van New York, hoewel de bevolking was slechts half zo groot.De schoonheid van Charles Town in de jaren 1700 blonk niet uit in de Amerikaanse koloniën. Josiah Quincy, een bezoeker van de stad in 1773, zei: “Ik kan alleen maar zeggen, in het algemeen, dat in grandeur, pracht van gebouwen, decoraties, equipages, nummers, handel, scheepvaart, en inderdaad in bijna alles, het overtreft alles wat ik ooit zag, of ooit verwacht te zien, in Amerika.”In het Dagboek van Hessische Stafkapitein Johann Hinrichs in gebeurtenissen in 1780 na de Britse belegering van Charles Town, beschreef hij de stad als volgt::
de stad zelf (met inbegrip van de verbrande gebouwen) bestaat uit 1.020 huizen, die zijn gebouwd langs brede onverharde straten die elkaar loodrecht kruisen, elk huis heeft een tuin en staat twintig tot honderd passen van alle andere. Het warme klimaat maakt de open ruimtes noodzakelijk…Broad Street is de mooiste straat. Het is 100 meter breed en 1120 lang en strekt zich uit van de Cooper naar de Ashley, het verdelen van de stad in twee delen. De hoofdstraat is King Street, 80 voet breed en 3.730 voet long…No andere Amerikaanse stad kan vergelijken met Charleston in de schoonheid van de huizen en de pracht en smaak weergegeven daarin. De snelle opkomst van de familie, die in minder dan tien jaar van de laagste rang is gestegen, meer dan £100.000 heeft verworven en bovendien deze rijkdom op een eenvoudige en gemakkelijke manier heeft verworven, heeft waarschijnlijk veel bijgedragen tot de grandioze vertoning van pracht, losbandigheid, luxe en extravagantie in zo korte tijd. Bovendien, het gevoel van gelijkheid die allen in deze tijd van stijgende inkomens bezat induceerde de mensen om vreemdeling te bieden om hun overvloed met hen te genieten en verdiende de roem van gastvrijheid voor deze stad…de beste huizen zijn gelegen langs de Cooper River en North Bay, waar ook de meeste van de werven. In Bay Street, vergadering en Kerk straten zijn de vele grote paleizen, elk van die portieken met Ionische en Dorische zuilen heeft.Behalve Charles Town waren er twee andere zuidelijke steden die zich uitbreidden in de handel: Norfolk, Virginia en Baltimore, Maryland, de zesde en zevende grootste steden in de koloniën. In 1774 was de bevolking van Norfolk rond 6.500, met Baltimore rond 6.000 inwoners. Deze twee steden, gelegen in de regio Chesapeake Tidewater, waren sterk betrokken bij de export van voornamelijk graan naar West-Indië en Zuid-Europa. De export van tabak was inmiddels in het boven zuiden van deze twee havens vertraagd. Baltimore was uitgegroeid van een onopvallende economische stad tot een klein commercieel centrum, en de enige in Maryland. In een verslag uit de eerste hand in 1771 noemde William Eddis Baltimore “de grand emporium of Maryland commerce” en schreef dat “Baltimore niet alleen de meest rijke en bevolkte stad van de provincie werd, maar inferieur aan weinigen in dit continent, hetzij in grootte, aantal inwoners, of de voordelen die voortvloeien uit een goed geleide en universele verbinding.”Norfolk had groei gevonden in de handel in tarwe en tabak. De kleinere havens van Wilmington, North Carolina en Savannah, Georgia waren het waard van enige betekenis in de handel groei en economische expansie van die regio ‘ s.De economische centra in het binnenland van de laatste koloniale tijd in het zuiden, verspreid over het landschap, speelden een belangrijke rol in de ondersteuning van de Zuidelijke koloniale groei. In Maryland waren de steden Hagerstown en Frederick. De New Jersey leraar Philip Vickers Fithian beschreef Hagerstown in 1775 als “een aanzienlijk dorp” dat “tweehonderd huizen kan bevatten…veel winkels…en het is een plaats van zaken.”Door de Revolutie was de stad Frederick, een Duitse nederzetting, groter geworden dan Annapolis of enige andere Tidewater stad behalve Baltimore.Annapolis werd enigszins verhinderd om een grote haven te worden vanwege de locatie en de slechte wegen, hoewel het een centrum was van “officieel leven en display” en het huis van de gouverneur en zijn kring van hoge ambtenaren.
plan of the City of Savannah, Georgia, USA. 1770.
in Virginia waren Fredericksburg en Richmond indrukwekkend. In het Tidewater van North Carolina waren de drie belangrijkste steden Wilmington, Brunswick en New Bern. In het achterland van North Carolina waren steden die grotendeels traag te ontwikkelen als gevolg van het gebrek aan bevaarbare rivieren en beperkte wegen. De steden van belang waren Charlotte-beschreven in 1771 als “een onaanzienlijke plaats nauwelijks verdient de naam van dorp”, Hillborough – de grootste stad in Piemonte, Salisbury, en Salem-een groeiend commercieel centrum. Camden, in upper South Carolina was belangrijk. In Georgia, Savannah was de belangrijkste hoofdstad en zeehaven stad, en in het up country de stad Augusta was een prominent handelspunt, Economisch en sociaal centrum. Terwijl elke kolonie trots was op hun steden, bleef Karelsstad het politieke, sociale en economische centrum van het zuiden aan de vooravond van de revolutie.
gevestigd in deze belangrijke zuidelijke steden, werden de kooplieden een van de rijkste mannen in het zuiden in de koloniale samenleving. Ze speelden een belangrijke rol in de politieke zaken, maar ook in het economische rijk van het zuiden. Tegen de jaren 1770 vormden ze ongeveer 15% van het Lagerhuis van de Wetgevende Macht van Virginia. Kooplieden waren een gewaardeerde groep in hun gemeenschappen, die de Betekenis van de “business-driven” samenleving van de koloniën weerspiegelde.
de koloniale ambachtsman was over het algemeen een zelfstandige, ondernemende werknemer die een of meer specifieke ambachtelijke vaardigheden had. Hij bezat over het algemeen zijn eigen materialen en werkte vanuit zijn eigen winkel, of op het werk. De meeste ambachtslieden bezaten land en kwamen in aanmerking om te stemmen. Zijn vaardigheden werden vaak opgedaan tijdens een soort leertijd. De meeste ambachtslieden voerden hun werk in de steden uit, maar sommigen behoorden tot de landelijke gemeenschappen. Bijvoorbeeld, in Granville County, North Carolina blijkt dat er ongeveer 41 ambachtslieden woonden in de periode tussen 1749 en 1776.
aangezien het tempo van het koloniale leven traag was, zo was de verandering in technologie voor de ambachtsman. De ambachtsman oefende zijn ambacht met behulp van de traditionele methoden van zijn tijd, weinig veranderd in de tijd. Net als de koopman van zijn tijd speelde de ambachtsman een actieve rol in het politieke leven van de koloniën. Zonder twijfel namen de koloniale ambachtslieden deel aan en hadden een grotere impact op het politieke leven van de koloniën dan hun collega ‘ s in Europa. Men kon niet vergeten de meest gerenommeerde Amerikaanse ambachtsman van het koloniale tijdperk, Paul Revere Uit Boston.
terwijl het economische leven van de Zuidelijke Koloniën een centraal thema was van de dagelijkse activiteiten voor de meeste gezinnen, was niet alles werk en geen spel. Voor de boeren op het platteland waren de recreatieve activiteiten het gebruikelijke drinken, jagen, vissen en eenvoudige familie-georiënteerde bezigheden. Betrokkenheid met hun buren kan omvatten groepsactiviteiten zoals schuur-fokken, schapen scheren, en dineren. Het belangrijkste sociale evenement voor deze landelijke menigte was de beurs. Beurzen vaak liep voor meerdere dagen en betrokken de kolonisten in veehandel, ambachtelijke verkoop, worstelen wedstrijden, voetraces, ingevette-varken achtervolgingen, schoonheid wedstrijden, paardenrennen, hanengevechten, schieten, koken wedstrijden en dergelijke.Terwijl de stadsmensen ook deelnamen aan landelijke kermissen, was hun vrijetijdsbesteding geconcentreerd rond de gemeenschappelijke taverne, of “gewone” zoals ze algemeen bekend waren. Een typische taverne van de koloniale dag was een combinatie hotel, restaurant, bar, burgerlijke arena, kiosk, danszaal, politieke partij hoofdkwartier, gokhal, kaart kamer muziekzaal, en sociale club door alle rekeningen. Buiten deze lokale pubs vonden diverse activiteiten plaats waaronder schieten, bowlen, hanengevechten en zelfs vuistgevechten. Tavernes waren soms de ontmoetingsplaats voor bijna alle lagen van de bevolking. Organisaties groeiden op met behulp van deze tavernes, waaronder een vrij populaire groep die bekend staat als de Vrijmetselaars orde. De Vrijmetselaars, waaronder George Washington, stichtten in 1776 zo ‘ n veertig “lodges” tussen Portsmouth en Savannah.Het drinken in het koloniale Zuiden was vrij wijdverbreid. In Virginia werd een” julep ” voor het ontbijt beschouwd als een bescherming tegen malaria. Een toddy van drank, of drank van wijn of bier, aan het einde van de dag was “goed voor het lichaam” en juicht de geest. Wetten werden al in 1643 aangenomen in Virginia om “de invoer van een te grote hoeveelheid sterke dranken te voorkomen” uit omliggende kolonies. De wijnen van keuze voor de gemiddelde folk waren Madeira en Fial, evenals Franse en Europese claret en port wijnen voor de “betere soort”. Bier werd gemaakt van melasse of mout en werd in grote hoeveelheden geconsumeerd. Cider was ook een Favoriete drank, ondersteund door de lokale planters appelboomgaarden. De cultuur van de zuidelijke gastvrijheid werd sterk versterkt door het vrije aanbod van geesten voor de gasten, zowel rijk als arm. Op een begrafenis in Mecklenburg County in 1767, werd ongeveer zeven liter whisky geconsumeerd en ten laste van de overleden nalatenschap gebracht. Ook de geschiedenis van de resultaten van overmatig drinken in de kolonies blijft permanent gearchiveerd in de verschillende gerechtelijke stukken van deze voormalige Zuidelijke kolonies.
een ander interessant fenomeen uit de koloniale tijd in verband met de taverne was de loterij. Na verloop van tijd loterijen werden opgericht door de koloniën om fondsen voor het algemeen belang, met inbegrip van wegenbouw, brugbouw, hogescholen, kerken en het pensioen van de staatsschulden te verkrijgen. De loterijen meestal betrokken ticket aankoop in de hoop geld te winnen, maar loterijen gaf ook weg huizen, land, Sieraden en meubels. Deze loterijen waren heel populair, en gewaardeerde personages zoals George Washington waren bekend dat ze hebben deelgenomen aan hen. Blijkbaar, na verloop van tijd, deze loterijen werden nogal corrupt en tegen 1726 elke provincie, behalve Maryland en North Carolina, had verboden alle, behalve de overheid loterijen. De Britse kroon verbood in 1769 ook particuliere loterijen, zonder specifieke goedkeuring. De vrije tijd van de upper class neigde eerder die van de Engelse aristocratie na te bootsen. Ze hielden grote dansen en ballen waar de aanwezigen hun finery ‘ s tentoonstelden. Ze hielden ook paardenrennen, vossenjachten en jachtevenementen. Voor de welgestelde aristocratie van het Zuiden was deze levensstijl vrij populair. George Washington en Thomas Jefferson stonden bekend om deze sociale bezigheden actief te hebben gesteund. In januari en februari 1769 nam Washington deel aan 15 jachtevenementen met honden.In een brief aan Londen vanuit Hampton, Virginia in 1755, verklaarde John Kello “dansen is de belangrijkste afleiding hier, en jagen en racen”. Dansen was misschien wel het meest voorkomende amusement in alle kolonies. De dagboeken van Philip Fithian, een leraar, spreekt van een ongelooflijke bal gegeven in januari 1773 door Squire Richard Lee in de nomini mansion in Westmoreland County, Virginia, die vier dagen duurde-maandagochtend tot donderdagavond toen ongeveer zeventig gasten betrokken bij feestelijk drinken, dineren en dansen. Op woensdagavond om zeven de dames en heren begon te dansen in de balzaal om hoorns en violen, Menuet; dan jigs, dan rollen en ten slotte de “country dansen met occasionele marsen.”Vaak werden uitgebreide diners, geserveerd door goed geklede zwarte slaven, gegeven in de huizen van de aristocratie in het zuiden. Josiah Quincy uit Boston was zeer onder de indruk toen hij dineerde in de residentie van een van de rijkste mannen in Charles Town, Miles Brewton. De opmerkingen over het diner op 27 King Street onthulde “de grootste zaal die ik ooit heb gezien,” verguld behang, en de “meest elegante foto’ s, overmatige grote en dure glazen.”Hij observeerde, gezeten aan de” meest elegante tafel”, waar drie gangen werden geserveerd, met wijn de ” rijkste ik ooit geproefd.”
de culturele erfenis van het zuiden begon in deze koloniale tijden. Theater kreeg enige populariteit, hoewel er religieuze bezwaren waren. Hoewel de eerste voorstellingen werden gehouden in tavernes, werden tussen 1716 en 1736 gebouwen voor theatraal gebruik gebouwd in Charles Town en Williamsburg. Ook hier komt de naam van Washington naar voren als theater-supporter, na elf evenementen van het Amerikaanse gezelschap in Williamsburg en acht in Annapolis tussen 1771 en 1772 te hebben bijgewoond. In die tijd werden alle stukken geschreven door Europeanen, tot 1767, toen het eerste volledige stuk geschreven door een indiaan, Thomas Golfrey, Jr.Uit Wilmington, North Carolina, werd uitgevoerd door het Amerikaanse gezelschap in Philadelphia (De Prins van Parthië).
voor personen op alle sporten van de sociale ladder vonden de belangrijkste sociale evenementen plaats tijdens de feestdagen. Kerstmis was de meest gevierde jaarlijkse vakantie in het zuiden. Het religieuze karakter van deze periode was dominant in koloniale dagen, omdat er geen Kerstboom was en zelfs de Kerstman, Sint Nicolaas, was slechts een actieve legende in het Nederlandse New York. Vrolijkheid, feesten en het delen van geschenken was een deel van de vakantie. Thanksgiving, die ontstond in Virginia in 1623 ter herdenking van de eerste verjaardag “van onze bevrijding van de Indianen in de bloodie Massaker”, werd gevierd door alle families na de oogst kwam met een feest van gebraden kalkoen en pompoentaart. Hoewel Thanksgiving in alle koloniën pas lang na de revolutie een universele feestdag werd, werden de oorspronkelijke feesttradities tot op de dag van vandaag gehandhaafd. Tijdens de koloniale periode was een belangrijke dag voor velen die van de Dag des Heren of sabbat. Deze dag was een Britse gewoonte, die niet alleen zijn religieuze belang had, maar was ook een dag waarop het uitvoeren van de meeste zakelijke of veel vrijetijdsbesteding werd verboden, zoals uiteengezet door koloniale wetgevers. Hoewel de wettelijke verboden grotendeels werden genegeerd in het zuiden, heeft het op zijn minst veroorloven alle een dag van rust. Deze traditie gaat zelfs vandaag nog door in de geest.
toen de eerste Zuidelijke kolonisten land raakten op Amerikaanse bodem, zetten ze een kruis op en claimden het land voor hun kerk, en daarna voor hun koning. De religieuze cultuur van het koloniale zuiden, en het geloof getoond door de oorspronkelijke kolonisten in Jamestown, was dat van de Anglicaanse Kerk, beter bekend als de Episcopaliaanse Kerk. Deze kerk was de grootste denominatie in het zuiden. Als de oudste kerk in Amerika, had het meer dan de helft van de 480 kerken gelegen in het zuiden op het moment van de revolutie. Presbyterianen waren een uitvloeisel van de Schots-Ierse volkeren die in de achttiende eeuw kwamen.Het was pas aan het einde van de koloniale periode dat de baptisten en methodisten kerken werden opgericht in de Zuidelijke kolonies. De baptistenreligie, hoewel gesticht door William Rogers in Rhode Island, had zich verspreid naar het zuiden en was redelijk gevestigd. De Methodisten, die in 1767 voor het eerst een kapel in New York stichtten, waren een evangelistische beweging binnen de Anglicaanse Kerk in die tijd, en beschouwden zichzelf pas als een belangrijk lichaam na de revolutie. De overige religieuze groepen in het zuiden waren Quakers (in North Carolina), katholieken (gevestigd in Maryland), Lutheranen (van de Duitse immigratie), Nederlands Gereformeerde, Joodse, Franse Hugenoten en een paar andere kleinere sekten.Hoewel er in het zuiden vele religieuze groepen waren met verschillende theologische overtuigingen, waren ze allemaal gebaseerd op een Godsbegrip, en in de meeste gevallen een God zoals beschreven in de Bijbel. Hoewel er zeker intense gevoelens van verschillen in geloof, mening en religieus perspectief waren, is het opmerkelijk dat er weinig, of geen (geen in Virginia), werkelijke gedocumenteerde sterfgevallen in de Zuidelijke kolonies veroorzaakt door een religieuze visie of hekserij, wat niet het geval was in het noorden. Voor de meeste koloniale kerkgemeenten was de onderliggende doctrine dat allen goed gedrag moesten tonen tegenover zijn medemens.
het aantal werkelijke kerkgangers aan het begin van de Revolutie werd geschat op maar een op de twintig in het zuiden. De redenen voor zo ‘ n laag percentage waren waarschijnlijk de versoepeling van de intolerantie van de religieuze dictaten zoals bekend in de Oude Wereld Europa en de mobiliteit van de kolonisten, die de vrome volgelingen verspreid over het land. Velen die aan de rand van de nederzettingen in het zuiden woonden, werden pas later in de koloniale periode blootgesteld aan actieve religieuze groepen. Een poging om deze oneerbiedige trend te keren vond plaats in de jaren 1740 met de “grote ontwaking” zoals het bekend stond. Er werd veel werk gestoken in deze beweging in Amerika en er vonden veel veranderingen plaats onder de religieuze sekten, maar tegen 1745 was de ijver iets afgenomen.
bij het definiëren van het volledige spectrum van de cultuur en het karakter van de Zuidelijke kolonisten, is niet compleet zonder begrip van het educatieve erfgoed van deze mensen. In het algemeen volgde het onderwijsperspectief van het zuiden dat van Engeland, waar alleen de rijke, hogere klasse formeel onderwijs kreeg. Onderwijs werd beschouwd als een individuele zaak van geen belang voor het publiek. Het onderwijs begon meestal thuis, waar kinderen de basisprincipes van spelling, lezen en schrijven leerden. Vaak nam de kerk de oorzaak van basisonderwijs op zich, omdat ministers, zodra ze ter plaatse kunnen, vaak de meest opgeleide van de Gemeenschap waren. Een interessante test van de geletterdheid van een gemeenschap werd geleverd door het aantal personen die hun naam kon ondertekenen te noteren. Philip A. Bruce ontdekte dat in Virginia in de zeventiende eeuw meer dan vijftig procent van de juryleden en drieëndertig procent van de vrouwen hun naam konden schrijven. Grote verbeteringen vonden plaats en tegen het midden van de achttiende eeuw kon slechts veertien procent van de bevolking niet schrijven.
de grote planters waren in staat om hun nakomelingen onderwijs te geven zoals onderwezen door opgeleide contractarbeiders of een lokale predikant. De vakken onderwezen in die tijd meestal Latijn, Hebreeuws, Grieks, oude geschiedenis, rekenkunde, meetkunde, trigonometrie handschrift en boekhouding. Hoewel sommige scholen en academies werden opgericht, was er slechts één instelling voor hoger onderwijs in het zuiden voor de revolutie. Met de steun van vele onderwijs enthousiastelingen, waaronder de Virginia gouverneur Francis Nicholson, en Dr.James Blair, die de Commissaris van de bisschop van Londen was-die hem aan het hoofd van de geestelijkheid plaatste-een beroep op Koning William en Koningin Mary “voor your Majesty’ s charter om een vrije school en college op te richten voor het onderwijs van hun jeugd”. “Mijnheer, “antwoordde Zijne Majesteit,” ik ben blij, dat de kolonie op zulk een goed plan is, en Ik zal haar naar mijn beste vermogen bevorderen. Zo werd het College van William & Mary opgericht in Williamsburg, Virginia, dat werd gecharterd in februari 1693.Begin jaren 1770 werd een poging gedaan om een lokaal college op te richten in Charles Town, South Carolina, toen een wetsvoorstel werd ingediend in de colonial Assembly. Dit wetsvoorstel werd weggestemd door de rijken die er tegen waren omdat ze vreesden dat “leren goedkoop en te gewoon zou worden, en elke man zijn zoon een opleiding zou geven.”De eerste instelling voor hoger onderwijs in South Carolina, het College van Charleston, opende zijn deuren voor studenten in 1790. Op 15 januari 1771 nam de North Carolina Assembly een wet aan voor de oprichting en oprichting van Queen ‘ s College in Charlotte in Mecklenburg County. Hoewel het Handvest in April 1772 door de koning en de Kroonraad werd verboden, bleef de school functioneren als een particuliere instelling tot de onrustige periode van de revolutie.
Detail van een kaart door Thomas Kitchin van de Zuidelijke koloniën kort na het einde van de Franse & Indische Oorlog en aan de vooravond van de revolutie. Bron: Todd Andrlik
voor de arme massa ‘ s diende het leerlingwezen om beroepsopleidingen voor een nuttig leven te verzorgen. Samen met de specifieke handel, werden de meesters verplicht, vaak door de wet, om basis lezen en schrijven te onderwijzen. Als de universiteit in orde was, stuurden rijke Zuidelijke planters hun kinderen naar Engeland om een universiteit als Oxford of Cambridge bij te wonen, of naar een van de negen universiteiten in de noordelijke kolonies, waaronder Harvard, Yale, King ‘ s College of Princeton. In feite, zeer weinig jongeren ooit bezocht college in het koloniale tijdperk. In 1776 waren er slechts ongeveer drieduizend college alumni in alle van de Dertien Koloniën. Van de zesenvijftig Ondertekenaars van de Onafhankelijkheidsverklaring, hadden er slechts negentien Amerikaanse colleges bijgewoond. Formeel onderwijs was een bijzonder voorrecht van de rijke minderheid, terwijl de gemiddelde Zuidelijke kolonist slechts minimaal opgeleid zou blijven of, op zijn best, een geleerd man uit zelfstudie. Terwijl men de gebeurtenissen onderzoekt die tot de Revolutie en de vorming van een nieuwe natie hebben geleid, is het belangrijk om te beseffen dat de Zuidelijke koloniën inderdaad het geluk hadden om zo ‘ n geleerde en bekwame klasse van mensen te hebben die diende om de middenklasse meerderheid naar een toekomst van vrijheid en welvaart te leiden. Zonder deze opgeleide en verantwoordelijke Zuidelijke mannen is het onwaarschijnlijk dat het zuiden economisch of politiek zo succesvol zou zijn geweest als in de koloniale periode.Toen de koloniale periode eindigde met de komst van de Amerikaanse Revolutie in het midden van de jaren 1770, had het leven in de Zuidelijke Koloniën een niveau bereikt dat in die tijd voor het grootste deel van de wereld onbekend was. De bevoorrechte onder de Zuidelijke elite had zeker weinig te benijden van anderen, behalve misschien de rijke hogere klassen en royals van Europa, maar de middenklasse in het zuiden leefde een aanzienlijk meer lonend leven dan hun leeftijdsgenoten over de hele wereld. Het was een leven vol kansen en vrijheid dat de wereld benijdde. Na een erfenis van zulk sociaal en economisch succes te hebben behaald, zou het politieke succes van de Amerikaanse Revolutie dienen als de basis voor alle grootsheid van Amerika, en voor het leven dat we hier in het zuiden kennen in de eenentwintigste eeuw.
William S. Powell, North Carolina Through Four Centuries, (Chapel Hill: The University of North Carolina Press, 1989), pg. 140-141.
Edwin J. Perkins, the Economy of Colonial America, 2nd ed.(New York: Columbia University Press, 1988), blz.124.
Richard L. Morton, Colonial Virginia, Vol II, (Chapel Hill: The University of North Carolina Press, 1960), p. 824.
Edwin J. Perkins, the Economy of Colonial America, 2nd ed., (New York: Columbia University Press, 1988), p.135.
Walter J. Fraser Jr., Charleston. Charleston!, (Columbia, South Carolina: University of South Carolina Press. 1989), blz. 127-128.
Bernhard A. Uhlendorf, the Siege of Charleston (Dagboek van kapitein Hinrichs), (Ann Arbor: University of Michigan Press, 1938), pg. 326-329.
Charles Albro Barker, the Background of the Revolution in Maryland, (New Haven: Yale University Press, 1940), pg. 17-18.
Charles Albro Barker, de achtergrond van de revolutie in Maryland, (New Haven: Yale University Press, 1940), pg. 12-18, 53.
Hugh T. Lefler and William S. Powell, Colonial North Carolina, (New York: Charles Scribner ‘ s Sons, 1973), p.166.
Edwin J. Perkins, the Economy of Colonial America, 2nd ed., (New York: Columbia University Press, 1988), pg. 137-138.
Edwin J. Perkins, the Economy of Colonial America, 2nd ed., (New York: Columbia University Press, 1988), pg. 117-122.
Authur M. Schlesinger, The Birth of the Nation, 6th ed., (New York, Alfred A. Knopf, Inc., 1976), blz. 215-217.
Mary Newton Stanard, Colonial Virginia, Its People and Customs, (Philadelphia: J. B. Lippincott Company, 1917), pg. 127-128.
William S. Powell, North Carolina Through Four Centuries, (Chapel Hill: The University of North Carolina Press, 1989), p.121.
Authur M. Schlesinger, The Birth of the Nation, 6th ed., (New York, Alfred A. Knopf, Inc., 1976), blz. 218-219.
Mary Newton Stanard, Colonial Virginia, Its People and Customs, (Philadelphia: J. B. Lippincott Company, 1917), p. 146.
Walter J. Fraser Jr., Charleston. Charleston!, (Columbia, South Carolina: University of South Carolina Press. 1989), blz. 129.
Authur M. Schlesinger, The Birth of the Nation, 6th ed., (New York, Alfred A. Knopf, Inc., 1976), blz. 220-21.
Mary Newton Stanard, Colonial Virginia, Its People and Customs, (Philadelphia: J. B. Lippincott Company, 1917), p. 331.
Authur M. Schlesinger, The Birth of the Nation, 6th ed., (New York, Alfred A. Knopf, Inc. 1976), blz. 219.
Mary Newton Stanard, Colonial Virginia, Its People and Customs, (Philadelphia: J. B. Lippincott Company, 1917), p.320.
Authur M. Schlesinger, The Birth of the Nation, 6th ed., (New York, Alfred A. Knopf, Inc., 1976), blz. 81-82.
Authur M. Schlesinger, The Birth of the Nation, 6th ed., (New York, Alfred A. Knopf, Inc. 1976), blz. 73.
Mary Newton Stanard, Colonial Virginia, Its People and Customs, (Philadelphia: J. B. Lippincott Company, 1917), pg. 263-264, 283-284.
Walter J. Fraser Jr., Charleston. Charleston!, (Columbia, South Carolina: University of South Carolina Press. 1989), blz. 132, 179.
Hugh T. Lefler and William S. Powell, Colonial North Carolina, (New York: Charles Scribner ‘ s Sons, 1973), pg. 212-213.
William B. Hesseltine, The South in American History, (New York: Prentice-Hall, Inc., 1946), pg. 51-52.
Authur M. Schlesinger, The Birth of the Nation, 6th ed., (New York, Alfred A. Knopf, Inc.(1976), blz. 181-184.
